Wydarzenia i Opinie | Felieton | Myślę więc jestem

Andrzej Lazarowicz

W tygodniku „Kobieta i życie„, wydawanym w latach 1946-2002, funkcjonowała rubryka „Satyra w krótkich majteczkach„, gdzie publikowano nadesłane przez czytelników powiedzonka ich dzieci. Dziś pozwolę sobie przytoczyć jedno z nich: „ANIA (lat 4), idąc z ojcem na spacer, minęła pana niosącego dubeltówkę, torbę i upolowane ptaki. »Kto to jest?« – pyta Ania zdziwiona. »Myśliwy« – odpowiada krótko tata. »A co on myśli?« – pyta dalej Ania. »Myśliwy poluje – wyjaśnia ojciec – strzela do ptaków, zwierzyny…«. Ania z dezaprobatą: »Oj, to niedobrze, że on strzela, a nie myśli…«.

Zaiste, niedobrze jest, gdy człowiek nie myśli a strzela. Czasami całą serią zdań. Cóż jednak z tego, że jest to seria aż do wyczerpania naboi w magazynku, skoro nic z niej nie wynika. I nawet przy sporym wysiłku włożonym w odkrycie sensu owej feerii dźwięków, sensu owego znaleźć nie sposób. Rzadko jednak pada pytanie: co autor miał na myśli? Może z obawy przed tym, żeby – po głębszej analizie wypowiedzi – nie wyszło, że właściwie to nie miał na owej myśli nic. Ot, palnął zanim pomyślał.

Martin Heidegger, filozof niemiecki, jeden z głównych przedstawicieli egzystencjalizmu, w książce „Co znaczy myśleć” umieścił znamienne zdanie: „Najbardziej daje do myślenia to, że jeszcze ...