Ustawa o Radzie Dialogu Społecznego uchwalona
Ustawa o Radzie Dialogu Społecznego została uchwalona. Już tylko podpis prezydenta dzieli ją od wejścia w życie. Mamy nadzieję, że będzie ona właściwym narzędziem prowadzenia efektywnego i możliwie satysfakcjonującego instytucjonalnego dialogu społecznego w Polsce.
Osiem lat od pierwszej inicjatywy BCC 24 lutego 2006 roku, złożonej na posiedzeniu Trójstronnej Komisji w Kazimierzu Dolnym, reforma instytucji dialogu społecznego w postaci nowej Rady Dialogu Społecznego (RDS) stała się faktem.
Powstanie nowej Rady jest skutkiem niezadowolenia wszystkich partnerów społecznych z pozorowanego dialogu, braku satysfakcjonującej skuteczności i niepartnerskiego funkcjonowania jej poprzedniczki, Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczej.
Nowy ekspercki projekt został zainicjowany na autonomicznym posiedzeniu liderów związków zawodowych i organizacji pracodawców, dotychczasowych członków Trójstronnej Komisji, w dniu 28 lutego 2014 roku.
Koordynowanie negocjacji nad przygotowaniem projektu powierzono Markowi Goliszewskiemu. Stronę BCC reprezentowali Wojciech Warski (przewodniczący Konwentu BCC, wiceprzewodniczący Trójstronnej Komisji ds. Społeczno- Gospodarczych) oraz Zbigniew Żurek (wiceprezes BCC, przewodniczący Zespołu ds. Rozwoju Dialogu Społecznego Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych) oraz mec. Jan Stefanowicz. Prace trwały od 28 lutego 2014 roku do 21 marca 2015 roku. Po opracowaniu kompromisowego projektu organizacje pracodawców i związków zawodowych przedłożyły swoje propozycje stronie rządowej. W dniach 20-21 marca 2015 roku w Dobieszkowie rozpoczęto trójstronne negocjacje.
Uchwalenie ustawy o Radzie Dialogu Społecznego zamyka ważny etap prób budowy lepszych zasad konsultacji pomiędzy związkami zawodowymi, organizacjami pracodawców i stroną rządową.
Cieszy, że to rozmowy i negocjacje, a nie strajki, stały się sposobem działania wszystkich partnerów społecznych.
Nowa ustawa oczywiście nie rozwiązuje wszystkich problemów. Jest wyrazem kompromisu między często rozbieżnymi interesami rządu, związków zawodowych i organizacji pracodawców. BCC i Związek Rzemiosła Polskiego uważały na przykład w przeciwieństwie do Pracodawców RP i Lewiatana, że należy bardziej poszerzyć udział jednolitych organizacji pracodawców w Radzie (art. 24.2.3). Rząd i Senat miały odrębne zdanie. Jednak sam fakt wypracowania takiego kompromisu w dialogu autonomicznym strony społecznej, który następnie został w dużym stopniu uszanowany przez stronę rządową, jest wymowny i stanowi nadzieję na przyszłość w rozwijaniu dialogu społecznego w Polsce.
Pokazuje, że Polacy potrafią się porozumieć i dojść do wspólnych postanowień.
Mimo, że ustawa o RDS przenosi niektóre mechanizmy funkcjonowania Trójstronnej Komisji, to mamy nadzieję, że stanowić będzie nową jakość w prowadzeniu dialogu społecznego, którą zweryfikuje praktyka. Partnerzy społeczni umówili się, że po dwóch latach funkcjonowania Rady Dialogu Społecznego dokonają weryfikacji zapisów ustawy, właśnie pod katem praktyki funkcjonowania i podejmą ewentualnie próbę jej nowelizacji. Rewolucyjną zmianą jest odejście od zasady consensusu w głosowaniu uchwał Rady, co powinno odblokować możliwość podejmowania decyzji w sytuacji, gdy tylko pojedyncze organizacje prezentują zdanie odrębne w określonych sprawach. Zmienia się też usytuowanie samej Rady. Przestaje ona być „przybudówką” Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej i uzyskuje samodzielną podmiotowość. Jej członków powołuje prezydent państwa. Niedostatecznie uregulowany został w ustawie tryb prowadzenia negocjacji. Chodziło o uzyskanie większej skuteczności i efektywności dyskusji w zespołach RDS-czyli „pięty achillesowej” dotychczasowego dialogu w ramach Trójstronnej Komisji. Ale ustawa odsyła w tym kluczowym momencie do regulaminu prac Rady, który powinien zostać uchwalony zgodnie z wolą partnerów społecznych. Otrzymają oni nowe uprawnienia w prowadzeniu procesu legislacyjnego, w tym prawo „pośredniej inicjatywy ustawowej”, bowiem ich wspólne projekty Rada Ministrów będzie zobowiązana rozpatrywać. Warto podkreślić, że w procesie negocjacji strona związkowa odeszła od postulatów wiązania Rada Ministrów uchwałami RDS w określonych sprawach uznając zasadę, że rząd nie może przyjmować odpowiedzialności za ewentualnie narzucane mu przez partnerów społecznych rozwiązania. Z drugiej strony RDS może być skutecznym recenzentem poczynań rządu, nabywając uprawnienie do wnioskowania do Sądu Najwyższego o interpretację spornych lub wątpliwych przepisów prawa.
Oczekiwanym efektem prowadzenia skutecznego dialogu społecznego jest eliminowanie z obiegu gospodarczego szeregu zbędnych napięć i tworzenie klimatu dla lepszego funkcjonowania gospodarki jako całości.
W nieodległej przyszłości jest do uzgodnienia dużo ważnych dla przedsiębiorców zagadnień, takich jak np. reforma stosunków pracy i nowoczesna rola organizacji pracowniczych w firmach. Liczymy też na dalsze „łagodzenia obyczajów” zarówno po stronie związkowej, jak i pracodawców. To tylko niektóre spodziewane „zyski” z odnowienia dialogu społecznego pod auspicjami Rady Dialogu Społecznego.
Źródło: Business Centre Club
