Najnowsze wydanie miesięcznika BANK 
Wśród inwestorów zajmujących się instrumentami o stałym dochodzie wiele mówi się o końcu stopy LIBOR (stopy procentowej kredytów oferowanych na rynku międzybankowym w Londynie) oraz jej ewentualnych następcach.
Nie można nie zauważyć wyraźnej różnicy pomiędzy dwojgiem kandydatów, którzy 7 maja zmierzą się ze sobą w drugiej turze wyborów prezydenckich we Francji, czyli Marine Le Pen i Emmanuelem Macronem. W tym artykule David Zahn, szef zespołu ds. europejskich instrumentów o stałym dochodzie we Franklin Templeton Fixed Income Group, dzieli się swoimi spostrzeżeniami na temat potencjalnych rynkowych implikacji wyborów.
W teoretycznych rozważaniach mówi się o tym od stuleci. Filozof i ekonomista David Hume podobno sformułował tę koncepcję jako pierwszy w XVIII wieku. Nawiązywał do niej wpływowy brytyjski ekonomista John Maynard Keynes w latach 30. ubiegłego wieku, a w 1969 r. amerykański ekonomista Milton Friedman (który później został laureatem Nagrody Nobla) mówił wprost o zrzucaniu pieniędzy z helikopterów pod nogi obywateli. Teoria zakłada, że bank centralny dążący do pobudzenia wzrostu gospodarczego i inflacji w gospodarce, która nie realizuje swego pełnego potencjału, mógłby po prostu „drukować” pieniądze i rozdawać je ludziom bez żadnych warunków wstępnych.
Tradycyjny letni „sezon ogórkowy” na europejskich rynkach finansowych nadszedł w tym roku dość późno i szybko się zakończył. Niektóre wydarzenia, które miały miejsce w miesiącach letnich, mogą mieć decydujący wpływ na kierunek, w jakim będą zmierzać rynki w najbliższym czasie. W związku z zaskakującym wynikiem czerwcowego referendum w Wielkiej Brytanii na korzyść Brexitu okazało się, że lipiec, który zwykle jest spokojnym miesiącem na europejskich rynkach, tym razem był wyjątkowo gorącym okresem zarówno dla uczestników głównego nurtu inwestycyjnego, jak i dla profesjonalnych inwestorów.
Zaplanowane na 23 czerwca referendum w Wielkiej Brytanii w sprawie Brexitu zbliża się wielkimi krokami, jednak nadal możemy być pewni tylko jednej rzeczy: niezależnie od wyniku głosowania, jego konsekwencje będą odczuwalne przez dłuższy czas i to nie tylko w Wielkiej Brytanii.
Uważam, że ostre pogorszenie się stanu brazylijskiej gospodarki jest wynikiem kombinacji różnych przejawów niestandardowej polityki makroekonomicznej, jaka jest realizowana od 2008 r., ale nasiliła się w 2011 r., czyli w pierwszym roku kadencji prezydent Dilmy Rousseff. Elementy tej polityki to, między innymi, solidne zwiększenie wydatków rządowych i subsydiowanych kredytów udzielanych przez banki publiczne, zamrożenie cen benzyny i energii elektrycznej w celu utrzymania w ryzach inflacji oraz transfery sporych środków budżetowych, które uwypukliły dysproporcje ekonomiczne i przełożyły się na spadek brazylijskiego produktu krajowego brutto (PKB).
Każdy zarządzający inwestycjami ma własną kolekcję ulubionych powiedzonek. Jedno z moich brzmi: „Każdy nowy kryzys to możliwości w przebraniu”. Rok 2016 jak dotąd daje mi szansę sprawdzenia słuszności tej maksymy. Mimo burzliwego początku roku na rynkach na całym świecie wzmożona zmienność pociąga za sobą możliwości w postaci rynkowej niewydolności. Niewydolny rynek oznacza, że inwestorzy generalnie podejmują decyzje przede wszystkim pod wpływem strachu, a nie czynników fundamentalnych, a ceny papierów wartościowych mogą nie odzwierciedlać ich rzeczywistej wartości.
Prognozy na 2015 r.: „Poprawa kondycji gospodarki w USA wraz z potencjałem do wzrostu amerykańskich stóp procentowych może coraz bardziej uwydatniać fundamentalne różnice pomiędzy silnymi i wrażliwymi gospodarkami na całym świecie”.