Najnowsze wydanie miesięcznika BANK 
Im bardziej propaganda PRL zohydzała Polskę międzywojenną, tym chętniej Polacy rozpamiętywali jej sukcesy gospodarcze, wspominali mocnego złotego, budowę portu w Gdyni, wicepremiera Eugeniusza Kwiatkowskiego i jego wielkie inwestycje. Mity dotyczące II Rzeczypospolitej przetrwały długo, ale dziś możemy je bez emocji weryfikować, pisze Witold Gadomski.
Dziwnie brzmi, prawda? Ale tak naprawdę nie ma tu nic dziwnego – to nazwy zawodów związanych z budownictwem okrętowym w czasach, kiedy jeszcze statki nitowano, a nie spawano. Grzejek podgrzewał do czerwoności nity, wiertacz wiercił otwory w blachach, foranter umieszczał rozgrzany do czerwoności nit w otworze i przytrzymywał jego łeb, a niter zakuwał.
Prawie 80 lat najnowszych dziejów Polski to historia mniej lub bardziej udanych gospodarczych planów reform. Zaczęło się od walutowej Władysława Grabskiego, potem były dwa plany Eugeniusza Kwiatkowskiego, plany rządu londyńskiego, plan 3-letni, 6-letni (Hilarego Minca), pięciolatki, plany Gierka, plan Balcerowicza, narodowe plany rozwoju, plan Boniego, plan Hausnera, no i plan Morawieckiego…
Pierwsze lata powojenne to okres poszukiwania w Sopocie nowej arkadii przez wielu przybyszy, ciężko doświadczonych traumą utraty swojej dotychczasowej małej ojczyzny i poszukujących swojego miejsca do życia. Trafili tu m.in. przybysze ze zdruzgotanej Warszawy, utraconych bezpowrotnie – jak się miało okazać – kresów, profesorowie z Lwowa, uciekinierzy z Wilna, wszyscy, którzy nie mieli już dokąd i z kim wracać – próbowali odnaleźć w przedwojennym kurorcie, wciąż eleganckim i wspominającym czasy niedawnej świetności.
Solec Zdrój jest wciąż stosunkowo mało znaną miejscowością uzdrowiskową, zwłaszcza w porównaniu z takimi gigantami jak Kołobrzeg czy Ciechocinek. Pięknie położony w województwie świętokrzyskim, kilkadziesiąt kilometrów od Kielc czy Krakowa, od chwili powstania „Malinowego Zdroju” i Basenów Mineralnych wciąż przyciąga nowych kuracjuszy i turystów.