Strefa VIP:Próżność ukarana, czyli… Wielki Gombro urzędnikiem bankowym

Przemysław Wiśniewski

Musimy pamiętać, że katastrofy nie dzieją się od razu. To musi trwać. To, co zaczęło się szczęśliwie owego lipcowego dnia 1931 r., doznało załamania 16 lat później i trwało przez kolejnych osiem lat, aż do agonii Banco Polaco w roku 1955.

Sygnał ostrzegawczy Katastrofa rozpoczęła się w 1947 r., wraz z przyjęciem do pracy w banku… Witolda Gombrowicza. Wielki pisarz i jeszcze większy prześmiewca, kabotyn o wielkiej wyobraźni i wyczuleniu na wszelki fałsz, drobnomieszczaństwo, zaściankowość i hipokryzję. Genialny obserwator i krytyk w stroju Stańczyka. Mistrz mówił, że to nie czysta bezinteresowność skłoniła prezesa Banco Polaco do przyjęcia go do pracy. Władcy czasem lubią pochwalić się literatem, i to jak najbardziej kontrowersyjnym. To zawsze miło głaszcze próżność własną i przyprawia o ataki żółci najbliższe, zawsze zazdrosne o sławnych, towarzystwo. Artysta może szepnąć wielkiemu Jarosławowi Iwaszkiewiczowi, ulubieńcowi nowej władzy w Warszawie, słówko i pozycja staje się już inna. To się liczy. Wielki Gombro pełnił tak sumiennie, jak tylko umiał, funkcję II sekretarza prezesa banku. Polegało to na pisaniu sprawozdań finansowych – miesięcznych i rocznych, w których roiło się od tak egzotycznych terminów, jak: aktywa, pasywa, kurs dolara, handel, polityka argentyńska etc. Gombro uważał, że dla człowieka piszącego, jakim był, to wszelkie te enigma mają znaczenie drugorzędne. Czasy były ciężkie, a mistrz potrzebował jakiejś stabilizacji.

Zaczynają się schody…

Przez dwa lata trwał ...