Strefa VIP: W Grójcu pod gruszą

Gdzie pani spędza więcej czasu – w Polsce, w Szwecji czy w podróży?

– Pół na pół. Ostatnio dość dużo pracowałam w Sztokholmie, ale staram się nie zniecierpliwić rodziny długimi nieobecnościami w Warszawie. Tu mieszkają moi rodzice, których bardzo kocham.

Z czym najtrudniej było się pani pogodzić po przeprowadzce do Szwecji, a co najbardziej panią tam zachwyciło?

– Do Szwecji przyciągnęła mnie miłość, tam moje życie prywatne nabrało pięknych barw. Jesteśmy razem już 30 lat, więc chyba trafiliśmy w dziesiątkę. Na miejscu urzekła mnie ekologia i możliwości rekreacyjne, jakie daje miasto. Wodę z kranu można nie tylko pić, można nią nawet rozrabiać mleko dla niemowląt. Z drugiej strony zawsze trudno było mi się pogodzić z nieuniknionym poczuciem wyobcowania. Można pójść na spacer nawet po dzielnicy, którą już bardzo dobrze się zna, zagłębić się w jej uliczki i nie być w stanie wyprowadzić etymologii ich nazw. Wtedy się wie, że się jest obcym. Mówi się, że przyjaciół poznaje się w biedzie. Nie – przyjaciół poznaje się w młodości.

Mój mąż powtarza, że kto w mło­dości miał poglądy lewicowe, ten na starość nie będzie sk……… To chyba genetyczne, ponieważ ojciec Gabry­sia, czyli dziadek Victora, był bursistą u Korczaka, o którym ciągle mówiło się w domu.

Za czym najbardziej pani tęskni w Polsce, a za czym w ogóle nie czuje żalu?

– Na pewno nie za polityką. W Szwecji najbardziej mi brak możliwości pracy w ojczystym języku. To komfort, którego nie zrozumie nikt, kto nie pracował w obcym języku. Gram po szwedzku, grałam po rosyjsku, angielsku i francusku. To stres, którego z niczym nie da się porównać. Język to połowa człowieka. Żeby to nadrobić, trzeba włożyć 10 razy więcej pracy w przygotowanie do zdjęć.

Role filmowe raz są, raz ich nie ma, popularność i pieniądze zapewniają seriale, zawodowo można spełnić się w teatrze. Jak w tej chwili wyglądają te proporcje w pani życiu zawodowym?

– W teatrze miałam jakiś czas temu bardzo piękne przeżycie – z Marią Pakulnis i Antonim Pawlickim grałam w amerykańskiej sztuce „Pokrewieństwo dusz”. To przepiękna, barwna rola. Jeśli chodzi o kamerę, to zdecydowanie Szwecja, gdzie ostatnio zagrałam matkę szefa mafii. Bardzo miłe jest poczucie akceptacji przez aktorów, reżyserów i producentów. Niedawno, też w Szwecji, wystąpiłam w amerykańskiej superprodukcji z udziałem zmarłego ...