Strefa VIP: Przeprowadzka

Przemysław Wiśniewski

Na naszej ulicy jest księgarnia, kiosk z prasą i niewielka restauracja z bardzo dobrą włoską kuchnią i białym winem, od którego kręci się w głowie. Barw naszej ulicy przydają lagrowe szyby banków opakowane różnobarwnymi foliami przypominającymi chorągwie rycerzy podążających na nieustany bój o każdego napotkanego klienta. Syte bordo toczy bój o pierwszeństwo z głęboką niebieskością, kuszące, dziewczęce zielenie sąsiadują ze złotym słońcem i soczystą purpurą, a dostojne brązy studzą zapał tej całej stubarwnej drobnicy.

Wejście do wielkiego centrum

To jest właśnie nasza ulica Bankowa. To jest miejsce całodziennego zamieszkania setek i tysięcy ładnych dziewcząt i chłopców z żelem we włosach. Są uśmiechnięci. Chcą nam pomóc i do samego wieczora udzielają ważnych dla nas informacji. Zima jest tu po to, by ulicę rozświetlały lampy, a na wielkich szybach renifery z czerwonymi nosami wiozły gdzieś Santa Clausa; lato zaś, by folie na szybach zmieniły się na zielone jak trawa, błękitne jak zimny Bałtyk, żółte jak letnia dawka słońca.

Ulica Bankowa miała swoją izbę pamięci, przytuloną gdzieś pomiędzy przepastnymi salami operacyjnymi, openspejsami na pięciuset zaklatkowanych, pracujących przy telefonach i laptopach bankowców. Tu właśnie ukazywana była trudna historia trudnej, ważnej, nudnej profesji; tu wspominano sylwetki tych, którzy słowem, czynem, myślą uczyli zahukane, poobijane przez historię społeczeństwo myślenia, liczenia, kalkulowania, rozważnego zarządzania, by kiedyś było lepiej i by nie tracić tego, co się posiada.

Nasza niewielka ulica znalazła się oto któregoś dnia na pieczołowicie rysowanych planach wielkiego Centrum Pieniądza. Pełni rolę łącznika pomiędzy przebogatą historią pieniądza a samym bankiem centralnym. Tu ważna uwaga. Twórcy projektu z zamysłem nazwali go Centrum, a nie muzeum! Jeśli uważni przechodnie i spacerowicze po ulicy Bankowej zechcieliby się zanurzyć się w głębię pamięci, to przypomną sobie, że dla nas jej mieszkańców i tych życzliwie tolerowanych z meldunkiem czasowym muzeum to miejsce, gdzie rządzą muzy wiedzy, mądrości, rozwagi, stanowczości, uporu, koncyliacji, ciekawości sztuki i pokory. Panuje tu cisza i głębokie skupienie. Centrum natomiast jest żywe, dynamiczne. Skupia wokół siebie ludzi i idee.

Jeśli obserwujesz ulicę przez okno, jej odgłosy dochodzą do ciebie słabo, a ona sama jawi się spektaklem z innego świata. Wystarczy jednak otworzyć drzwi i wychynąć ze swojego wnętrza, aby pogrążyć się w tym widowisku, przyjąć w nim aktywny udział i przeżywać jego wibracje całym jestestwem – pisał kiedyś znakomity malarz i teoretyk sztuki Wasilij Kandinskij. Myśl, idea, przesłanie zawarte w ludzkim, twórczym umyśle winno wyrastać, rozwijać się wśród ludzi, bowiem właśnie do ludzi jest kierowane i dla nich tworzone! Tworzy się wówczas autentyczny dialog pomiędzy nadawcą a odbiorcą sygnału, twórczej myśli. Takim wyjś...