Rynek finansowy: Niekochana OZE

Krzysztof Mika

To ile nam prądu potrzeba?

Szacuje się że w 2020 r. niezbędna będzie moc oddawana do sieci rzędu 29 tys. MW, a pięć lat później może osiągnąć nawet 32 tys. MW. To są szacunki oparte na obecnym zużyciu i pewnej założonej dynamice, która nie uwzględnia zmian w strukturze spożycia i ewentualnych oszczędności, o których pisałem w poprzednim odcinku. Co więcej, nabiera rozpędu koncepcja elektromobilności, która – jeśli zacznie być realizowana – spowoduje gwałtowny wzrost zapotrzebowania. Pomijam już jej ekologiczny nonsens: elektrosamochody będą miały rury wydechowe w elektrowniach – w naszym przypadku węglowych. Nawet spalanie w nich (jako dodatku) paliw odtwarzalnych i stosowanie tzw. kotłów nadkrytycznych (piosenka przyszłości) nie zmieni zasadniczo sytuacji. Elektromobilność tak, ale oparta (oczywiście w części) na odnawialnych źródłach energii.

Tu przykładem może być dynamiczny wzrost elektromobilności w Norwegii, ale właśnie ten kraj ma jedne z największych w Europie zasobów źródeł odnawialnych – wodę. Pozostaje również druga strona bilansu, czyli kwestie zużycia, i możliwych oszczędności, czego promotorem jest znany energetyk prof. Jan Popczyk, który wyliczył, że tylko wymiana źródeł światła w Polsce na ledowe i „pasywizacja” energetyczna ok. 250 tys. budynków może zastąpić budowę elektrowni jądrowej o mocy ok 1600-2000 MW. Dalsza modernizacja to większe oszczędności. Zwiększanie produkcji energii bez oszczędności prowadzi donikąd: wzrost gospodarczy zawsze będzie wymuszał wzrost inwestycji w budowę bloków energetycznych. Ta droga nie ma końca. Jakie są wnioski? Bez stworzenia koncepcji zmiany struktury zużycia, a co za tym idzie zmiany zapotrzebowania, nie można stworzyć żadnej sensownej koncepcji polityki energetycznej. Stan ten trwa od lat i nic nie wskazuje na to, by w najbliższym czasie uległ zmianie.

Energetyczny mix

Czyli, mówiąc po ludzku określenie procentowego udziału poszczegó...