Opinnie: Era euro

Sebastian Stolorz

Tak było i w moim przypadku, kiedy dopiero co obejrzałem film „2012”. I choć tematem przewodnim jest koniec przyszłego roku, miałem nieodparte wrażenie, że premiera filmu odbyła się gdzieś w głębokiej przeszłości: szczególnie scena, w której widzowie poznają koszt udziału w misji przedłużenia cywilizacji: „jeden miliard euro.” Uświadomiłem sobie wówczas, jak dawno już nie słyszałem przesadnego podkreślania wartości europejskiej waluty, które zdawało się na stałe zagościć w lingo świata finansowego, wyznaczając początek ery euro.

Od wielu lat jestem przekonany, że euro dorówna roli dolara jako powszechnej waluty światowej, śmiało pokonując kolejne linie oporu na parze EUR/USD: 1,50, 1,65, 1,80…, a także EUR/JPY. Wydaje się to być tak oczywiste i naturalne, że obserwowane w minionych tygodniach przebijanie kolejnych linii wsparcia wydawało się wręcz niedorzeczne: 1,40, 1,35, 1,30 i wreszcie ostatnio 1,25… Co raz częściej słyszy się w Stanach komentarze, które 10 lat temu można było przeczytać w… „Najwyższym Czasie” (tygodnik Unii Polityki Realnej, pożywka intelektualna pokolenia dzisiejszych yuppies, którzy wówczas byli bardziej liberalni od samego Miltona Friedmana). Dopiero gwałtowne osłabienie waluty europejskiej i wyliczanie krajów P.I.G.S., niczym kolejnych stanów USA zarażonych nieznanym wirusem, dało przyzwolenie poważnym ekonomistom na otwarte głoszenie paranaukowych dowodów na temat niższości gospodarki ...