Opinie: Ryzyko samobójstwa

Uogólniając można powiedzieć, że pojęcie ryzyka występuje wszędzie tam, gdzie pojawia się próba jakiekolwiek planowania. Bo dopiero wtedy można mówić o ryzyku uzyskania innego wyniku przewidywanych działań niż zakładany. Ale skoro tak, to powinno się też mówić o ryzyku niewykonania planowanego wyniku, jak też o ryzyku przekroczenia zakładanych wielkości. Tradycyjnie jednak słowo to jest nacechowane raczej negatywnie i oznacza raczej niespełnienie czy zagrożenie oczekiwań. Na przykład gdybyśmy sięgnęli do fundamentalnej pracy „Zarządzanie”, przygotowanej pod redakcją naukową prof. Andrzeja K. Koźmińskiego i Włodzimierza Piotrowskiego, to pojęcie ryzyka po raz pierwszy pojawia się dopiero na setnej stronie w kontekście prawdopodobieństwa poniesienia strat i ryzyka niepowodzenia.

A dalej to już jest właśnie, zgodnie z oczekiwaniami, w kontekście planowania strategicznego. Znacznie gorzej jest natomiast z podręcznikami do ekonomii. Najbardziej opasłe i przekrojowe, jak np. „Ekonomia” trzech autorów: Kamerschena, McKenziego i Nardinelliego, traktują zagadnienie ryzyka jeszcze bardziej po macoszemu.

W tym kontekście problem ryzyka bankowego brzmi wyjątkowo godnie i donośnie. Najczęściej jest traktowane jako obiektywnie istniejąca możliwość poniesienia straty, szkody, niepowodzenia w wyniku realizacji zamierzonych celów działalności banku. Czyli jednak negatywnie. W wymiarze codziennym czy operacyjnym banki z reguły skupiają się na ryzyku kredytowym, stopy procentowej czy walutowym. Dopiero w podejściu strategicznym bliż...