Opinie: Jak trwoga to…

Marek Urbaniak

Dosyć trafnie myślenie polityków zdiagnozował John M. Keynes, gdy w 1936 r. pisał: „Choć rządzący uważają się za niezależnych pragmatyków, to tak naprawdę w rzeczywistości zawsze są niewolnikami teorii jakiegoś dawno zmarłego ekonomisty”. Gwoli ścisłości należałoby dodać, że dotyczy to, przynajmniej współcześnie, jedynie tych polityków, którzy z ekonomią bratali się nie tylko na poziomie transakcji kupna-sprzedaży. Nie od rzeczy będzie bowiem uwaga, że pomiędzy światem polityki do lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku a następnym okresem można dostrzec wyraźną różnicę nie tylko średniej wieku polityków, ale także średniej wiedzy i ogólnego przygotowania do udziału w sprawowaniu władzy. Dotyczy to zwłaszcza kultury prawnej i właśnie ekonomicznej.

Dlatego gdy dzisiaj wraca moda na teorie ekonomistów ze „szkoły austriackiej”, to nie zawsze wiadomo o kim jest mowa. A warto pamiętać, że to właśnie przedstawiciele tego kierunku myślenia, np. Mises czy Hayek, byli intelektualnymi wzorcami dla reaganomiki i thatcheryzmu. Dominujący w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych keynesizm okazał się za mało skuteczny, aby poradzić sobie z kryzysem naftowym początku lat siedemdziesiątych. Jeśli bowiem dzisiaj sięgnąć do założeń gospodarczych, jakie miały być zrealizowane w USA przez te nowe trendy neoliberalne, to tylko przyklasnąć. Ale niestety skończyło się tylko na szczytnych założeniach. Planowano zlikwidowanie deficytu budżetowego, ograniczenie wydatków budżetowych oraz lepszą kontrolę ...