Konsultacje wicepremiera Piechocińskiego z Gospodarczym Gabinetem Cieni BCC

Poniżej rekomendacje GGC BCC:

Dr Janusz Steinhoff, minister gospodarki: TRÓJPAK ENERGETYCZNY

Trójpak energetyczny w założeniu ma być kompleksowym rozwiązaniem prawnym zarówno dla energetyki konwencjonalnej, odnawialnych źródeł energii, gazownictwa jak i dla samych konsumentów energii. Ustawy wchodzące w skład trójpaku są z jednej strony odpowiedzią na  rozwój  rynku  energii  elektrycznej,  gazu  ziemnego  i  rynków  ciepła  oraz  ochroną odbiorców, a z drugiej implementacją przepisów Unii Europejskiej.

Trójpak tworzą trzy projekty ustaw: Prawo   energetyczne,   Prawo   gazowe   oraz   o odnawialnych źródłach energii. Celem regulacji jest wspieranie rozwoju ekonomicznego i technologicznego branży energetycznej, pewność obrotu i stabilność prawna, ochrona konsumenta  energii,  ale  również  zapewnienie  odpowiednich  standardów  świadczonych usług.

W projektach ustaw zaproponowano wiele  korekt w  stosunku do rozwiązań dotychczasowych, zawartych w obowiązującej ustawie. Planuje się wprowadzić szereg nowych rozwiązań, istotnych z punktu widzenia rozwoju i funkcjonowania rynku energetycznego, w tym w uwarunkowaniach unijnych. W tej sytuacji pojawiające się różnice
 
w ich ocenie nie pozostają bez znaczenia dla szybkości procedowania i   uzgadniania ostatecznych wersji tych projektów. Pierwotny termin wejścia w życie trójpaku – 1.stycznia 2013 roku jest już dawno nieaktualny, a pojawiające się zapowiedzi, że z końcem I kwartału projekt wyjdzie z Rady Ministrów do Sejmu zweryfikuje najbliższy czas.

Równocześnie stwierdzić należy, że ryzyko regulacyjne w sektorze energetycznym w Polsce często oceniane jest jako wysokie. Fakt opóźnienia i przedłużania się prac nad implementacją dyrektyw unijnych w Polsce zwiększa je jeszcze bardziej. Brak jasności, co do spodziewanych rozwiązań prawnych, w praktyce spowodował wstrzymanie wielu projektów, w szczególności w sektorze energetyki odnawialnej.

Do kluczowych zmian zawartych w projektowanych ustawach należy zaliczyć m.in.:

ułatwienia w zakresie instalowania i montowania mikroinstalacji oraz opodatkowania przychodów osób fizycznych uzyskujących przychody z tytułu wytwarzania energii z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacjach,

obowiązywanie mechanizmów wsparcia w przypadku instalacji odnawialnego źródła energii oraz instalacji spalania wielopaliwowego, które oddano do użytkowania przed dniem wejścia w życie ustawy o OZE,

pierwsze stałe ceny jednostkowe, po których dokonywany będzie w latach 2013 i

2014 zakup energii elektrycznej wytworzonej w określonych w tym przepisie instalacjach OZE,

pierwsze współczynniki korekcyjne na lata 2013 – 2017,

umożliwienie przedsiębiorstwom gazowniczym bezpośredniego uczestnictwa w obrocie za pośrednictwem giełdy,

ustanowienie sądów polubownych rozstrzygających spory z zakresu energetyki, rozszerzenie kompetencji Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego o sprawy dotyczące świadectw  kwalifikacyjnych  w  zakresie  eksploatacji  urządzeń,  instalacji  lub  sieci elektroenergetycznych, ciepłowniczych i gazowych,

system ochrony odbiorcy wrażliwego energii elektrycznej i gazu,

okresy przejściowe dla obowiązku sprzedaży gazu ziemnego na giełdzie towarowej lub rynku regulowanym w czasie pierwszego roku obowiązywania nowych przepisów – w wysokości 30% dla pierwszych sześciu miesięcy i 50% dla kolejnych sześciumiesięcy,

zastąpienie wymogu uzyskania koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji, magazynowania, przesyłu rurociągowego i obrotu paliwami ciekłymi wpisem do rejestru działalności regulowanej prowadzonego przez Prezesa URE.

Kluczową kwestią jest stworzenie stabilnego prawa gwarantującego pewność obrotu, gdyż to jeden z podstawowych czynników zarówno w procesach inwestycyjnych jak i prywatyzacyjnych spółek energetycznych należących do Skarbu Państwa. Sektor energetyki wymaga wielomiliardowych  nakładów inwestycyjnych, a brak właściwych regulacji prawnych jest w dla nich barierą. W końcu, należy uwzględnić zarówno interesy przedsiębiorstw energetycznych jak i odbiorców oraz zapewnić wyposażenie Regulatora w skuteczne, lecz i nie nadmierne narzędzia.

Prof. Stanisław Gomułka, minister finansów:

W punkcie dotyczącym  przyjęcia euro potrzebne jest wyraźne potwierdzenie ze strony rządu,  że  wobec  reform już  podjętych  i  zapowiedzianych  w  samej  strefie  euro, główny problem  do usunięcia na drodze do tego przyjęcia to realizacja zadania domowego przez Polskę w następujących obszarach:

1. Obniżenie  w sposób permanentny deficytu strukturalnego sektora finansów publicznych z obszaru 3-8% PKB do obszaru nadwyżki 3% – deficyt 3% PKB.
2. Dalsze znaczne uelastycznienie prawa pracy.
3. Stworzenie; zabezpieczeń, w porozumieniu z Komisją   Nadzoru   Finansowego i  Narodowym; Bankiem Polskim, przed nadmiernym wzrostem kredytów bankowych  w  odpowiedzi  na  oczekiwany  silny spadek   nominalnych  i  bardziej jeszcze realnych stóp procentowych po wejściu do strefy euro.

Potrzebny jest   wiarygodny program  działań  we  wszystkich tych trzech obszarach Data wejścia do strefy euro byłaby ściśle powiązana z realizacja tego programu.

Obok braku wiarygodnego programu działań, problemem jest też wewnętrzna niespójność prezentacyjna i organizacyjna  rządu w sprawach dotyczących euro. Obok wypowiedzi wyraźnie  proeuro,  czasem  wypowiedzi  entuzjastycznych,   premiera   Donalda  Tuska i  od czasu do czasu,  szczególnie ostatnio,   ministra finansów,  mamy bowiem  także eurosceptyczne wypowiedzi ministra (a teraz także  wicepremiera) Jacka Rostowskiego. W obszarze organizacyjnym mamy niejasną  pozycję Pełnomocnika Rządu do spraw euro. Taki Pełnomocnik powinien podlegać bezpośrednio premierowi, a nie ministrowi finansów, bo powinien działać i mówić w imieniu rządu, a nie w imieniu ministra finansów. Zastanawiający jest niemal kompletny brak aktywności publicznej obecnego Pełnomocnika.

Dr Wojciech Warski, minister ds. zagranicznej promocji przedsiębiorców:

Kwestie deregulacyjne dotyczące przedsiębiorców:

1. „Domknięcie”  zmian  w  ustawach  o  VAT  i  podatku  dochodowym,  związanych  z likwidacją zatorów płatniczych. Korekta projektu ustawy o terminach płatności.

   Tzw. III ustawa deregulacyjna wprowadziła tylko te obostrzenia ustaw podatkowych dla   przypadków   niepłacenia   należności,   które   są   interesem   budżetu.   Pora wprowadzić również te, które powodują zmniejszenie obciążenia przedsiębiorcy w przypadku nieotrzymania zapłaty (zaliczka na podatek dochodowy). Ponadto, projekt ustawy  o  terminach  płatności  zawiera  szkodliwą  klauzulę,  która  spowoduje,  że ustawa będzie martwa.

2. Kontynuacja deregulacji w ustawach dziedzinowych, szczególnie w obszarze zmniejszania i upraszczania obowiązków sprawozdawczych.
3. Wdrożenie i modyfikacja ustaw służących ułatwieniu procesów inwestycyjnych (tzw. „Pakiet Inwestycyjny”).

   Pracom już trwającym w MG należy nadać najwyższy priorytet, bowiem jest to wyścig z czasem zwłaszcza, że uzgodnienia międzyresortowe z MOŚ i MF zapewne będą czasochłonne.

4. Deregulacja stosunków pracy w Polsce. Zmiany Prawa Pracy w celu zmniejszenia obaw przedsiębiorców przed zatrudnianiem i kreacja nowych miejsc pracy.

   Aktualne uregulowania warunków zwalniania pracowników (wielkości odpraw, patologie powiadamiania zw. zawodowych i uzasadniania powodów) są przyczyną rosnącej niechęci przedsiębiorców do zatrudniania pracowników, których w razie dekoniunktury nie można się  pozbyć. Konieczna jest również  radykalizacja uregulowań dotyczących penalizacji nadużywania zwolnień lekarskich i skrócenia odpowiedzialności finansowej przedsiębiorców za chorobę i urlopy macierzyńskie.

5. Przebudowa systemu wsparcia dla przedsiębiorców w działaniach proeksportowych i zagranicznych.

   Mimo promowania opinii o pozytywnej ewolucji modelu COIE + WPHI, ten system nie sprawdza się, gdy wymagane są aktywne działania lobbingowe i dyplomatyczne. W zmienionym modelu usług zagranicznych, konieczne jest poszerzenie katalogu czynności  wykonywanych  bezpłatnie  na  rzecz  przedsiębiorców,  wprowadzenie zasady zwrotu kosztów (gdy wymagane jest zaangażowanie zasobów lokalnych) i ustanowienie procedury współpracy z personelem dyplomatycznym tak, by uniknąć obecnej zasady dwoistości torów kooperacji przedsiębiorcy z polskimi placówkami za granicą.

Dr Jerzy Kwieciński, minister rozwoju regionalnego:

Podnosimy 3 istotne problemy: planowania strategicznego, wsparcia realizacji działań MG na rzecz przedsiębiorców z funduszy publicznych w tym funduszy unijnych i koordynacji działań. Istotnym problemem może stać się współfinansowanie (wkład własny) przedsięwzięć  realizowanych  z  funduszy  UE,  ponieważ  w  rządowym  Programie Konwergencji zawarto informację o istotnym ograniczeniu nakładów na inwestycje w Polsce; to także problem efektywności zagospodarowywania środków unijnych. Dołączamy ostatnie 2 opinie z tym związane, dotyczące strategii MG i działań PARP.

1. Obudowastrategiczna – zapewnienie warunków do  zwiększenia konkurencyjności i innowacyjności polskiej gospodarki.

   Główne dokumenty strategiczne to „Dynamiczna Polska 2020” i instrument implementacyjny „Program Rozwoju Przedsiębiorstw 2020”.  Strategia nieźle przygotowana i skonstruowana, ale jej słabością może być jej wdrożenie, bo silnie zależy od funduszy zewnętrznych, a ponadto dotychczasowe działania rządu np. na rzecz najważniejszych elementów tej strategii (otoczenie regulacyjne i finansowe, innowacyjność gospodarki i współpraca sektora administracji, nauki i biznesu, wykorzystanie zasobów naturalnych) przyniosły mierne efekty.

2. Fundusze unijne i krajowe na wsparcie polskiej gospodarki i przedsiębiorstw.

   Środki przeznaczone na rozwój gospodarki i przedsiębiorstw trafiają w zbyt dużym stopniu do  sektora  publicznego,  a  nie  prywatnego. Widzimy problem  w zapewnieniu  krajowego wkładu dla funduszy unijnych ze względu na ograniczenie środków budżetowych na inwestycje. Brak jest wsparcia dla rozwoju partnerstwa publiczno-prywatnego w Polsce. Mierne efekty działań, jeśli chodzi o zwiększenie innowacyjności polskiej gospodarki i przedsiębiorstw. Fundusze zamiast na opracowywanie Polskich pomysłów i ich wdrożenie idą na zakup gotowych technologii, głównie zagranicznych. Przedsiębiorcy narzekają na biurokrację.

3. Koordynacja działań w obszarze działań na rzecz przedsiębiorstw i polskiego przemysłu.

   Działania realizowane w tym obszarze są realizowane przez szereg resortów i instytucji centralnych jak również na poziomie regionalnym. Brakuje zapewnienia sprawnej koordynacji tych działań.

Mec. Łukasz Bernatowicz, ekspert BCC ds. infrastruktury, prawa budowlanego i zamówień publicznych:

Proponowane przez BCC zmiany prawa budowlanego to:

1. Eliminacja decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego z systemu prawnego.

   Ponieważ sporządzenie planu nie jest dla gmin obligatoryjne, gminy nie są skłonne do ponoszenia wspomnianych obciążeń i wola posługiwać się, z zasady niedoskonałym narzędziem planistycznym, jakim jest decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W nowej formule lokalizowanie byłoby możliwe zasadniczo na podstawie doprecyzowanego, nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo urbanistycznego planu realizacyjnego, który wyparłby nieskuteczne i nieefektywne decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

2. Wprowadzenie  nowego  aktu  prawa  miejscowego  –  miejscowych  przepisów urbanistycznych.

   Miejscowe przepisy urbanistyczne, pozwalające w prostszy i tańszy sposób (w stosunku do planu) ustalać zasady zagospodarowania terenu, w tym warunki zabudowy, dla terenów niewymagających sporządzenia planu.

3. Krajowe przepisy urbanistyczne.

   Ustanawiają uniwersalne normy dopuszczalnych zasad zagospodarowania terenów, odnoszące się do przestrzeni nieobjętych miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego, wojewódzkimi lub miejscowymi przepisami urbanistycznymi, stosowane w indywidualnych decyzjach lokalizacyjnych.

4. Umowa urbanistyczna.
   Umowa urbanistyczna i infrastrukturalna, zawierana pomiędzy inwestorem a gminą, która ma określać dogodne dla inwestora i równocześnie optymalne z punktu widzenia ładu przestrzennego zasady współdziałania w realizacji infrastruktury technicznej i społecznej oraz sposób spełnienia wymagań miejscowych, wojewódzkich albo krajowych przepisów urbanistycznych.
5. Instytucja mediatora.
   Postuluje  się  wprowadzenie  instytucji  mediatora,  którego  rola  będzie  równoważenie  w polityce przestrzennej gminy interesu jednostkowego i publicznego; mediator swoim działaniem ma zapewnić osiągniecie porozumienia pomiędzy poszczególnymi członkami społeczności lokalnej oraz pomiędzy społecznością lokalna i władzami gminy w sporach i konfliktach występujących przy okazji sporządzania studiów gminnych, planów miejscowych i miejscowych przepisów urbanistycznych oraz zatwierdzania urbanistycznego planu realizacyjnego.
6. Prognoza rozwoju gminy w perspektywie 7 lat.

   Postuluje się wprowadzenie do systemu prawnego dokument określający prognozę rozwoju gminy na okres 7 lat, uwzględniający przewidywane standardy rozwoju urbanistycznego i powiązany z aktami planistycznymi.

7. „Milcząca zgoda”.

   Konstrukcja prawna „milczącej zgody” organu administracji publicznej ma oznaczać, że niewydanie opinii lub postanowienia w wyznaczonym terminie skutkuje zaopiniowaniem lub uzgodnieniem projektu. Przepis ten, w oparciu o przepisy dyrektyw środowiskowych, nie ma jedynie zastosowania w odniesieniu do uzgodnień z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.

8. Ujednolicenie definicji.

   Wobec braku jednolitej wykładni definicji funkcjonujących w ramach przepisów ustaw konstytuujących ramy prawa budowlanego, konieczne jest wprowadzenie do opracowywanego Kodeksu Budowlanego słowniczka pojęć i definicji, który jednoznacznie określałby zakres i znaczenie poszczególnych instytucji prawa budowlanego.

9. Mapy geodezyjne.

   Postulujemy wprowadzenie obowiązku, obarczającego jeden organ na szczeblu administracji samorządowej i odpowiednio na poziomie administracji publicznej, prowadzenia jednolitej i wiążącej wersji map geodezyjnych, odzwierciedlających wszystkie naniesienia i instalacje innych organów i podmiotów, stanowiących podstawę do uzyskiwania decyzji administracyjnych w procesie inwestycyjnym.