Horyzonty Bankowości 2013: Bank to za mało

Ewa Kadys

Wyłom uczyniło Tesco. Niespełna trzy lata temu sieć postanowiła zrobić użytek z lojalności Brytyjczyków, milionów klientów i rozbudowanego systemu lojalnościowego (6,5 mln aktywnych członków), by sprzedawać klientom produkty finansowe. Tym razem jednak nie chodziło o sojusz z szanowaną instytucją finansową, ale o wypromowanie własnej oferty.

Chwilę później swoją ofertę przedstawił Max & Spencer Bank, w międzyczasie za oceanem rozpoczęcie działalności obwieścił Apple Bank. Google i PayPal swoje banki w Holandii zarejestrowali już szmat czasu temu; teraz zamierzają je mocno promować.

Ale to ekspansja hipermarketów wytrąciła z letargu szefów wielkiej czwórki – Royal Bank of Scotland, Barclays, Lloyds i HSBC.W ciągu kilkunastu miesięcy Tesco Bank wydał trzy miliony kart kredytowych, wydatnie zwiększył liczbę transakcji przeprowadzanych nimi, rozbudował sieć bankomatów do blisko 4 tys., podpisał 1,5 mln polis ubezpieczeniowych, uzyskał 5 mld funtów z depozytów i udzielił około 4,5 mld kredytów. To, że na Wyspach trzęsienie ziemi nie nastąpiło, ospałe „czwórprzymierze” zawdzięcza problemom technicznym. Tesco przez niedostatki systemu IT wciąż nie może przeprowadzić migracji członków klubu klienta do nowego banku.

– To kluczowa sprawa – podkreśla George Zaborowski, analityk firmy Mintel. – Nowy bank kompletnie zawalił ofertę kont osobistych. Czekamy na nią tak długo, że nikt już nie wierzy, iż w końcu się pojawi – żartuje.

Mimo braku podstawowego produktu – debiut Tesco na rynku bankowym oceniany jest pozytywnie, zwłaszcza w kontekście kłopotów, w jakie sieć wpakowała się w ubiegłym roku, generując horrendalne straty na działalności handlowej w Wielkiej Brytanii i USA. – W pierwszym półroczu był to jedyny jasny punkt w działalności firmy – ocenia Kate Calvert, analityk Seymour Pierce Group. – Zysk operacyjny Tesco Banku wzrósł o 114 proc. – do 94 mln funtów szterlingów. My przewidywaliśmy, że nie przekroczy 50 mln funtów – przyznaje ekspertka.

Kryzys ojcem… kredytodawców

Gdy brytyjska sieć robiła wszystko, by Wyspiarze poszli do hipermarketu po kredyt lub założyć lokatę, w Polsce recepty na zapaść na rynku mieszkaniowym szukała już największa firma deweloperska – JW Construction. Banki zaczęły właśnie rakiem wycofywać się z udzielania pożyczek na cztery kąty i stało się jasne, że złote czasy dla mieszkaniówki z pierwszej dekady XXI w. prędko nie wrócą, więc właściciel giganta stwierdził, że sam będzie udzielał kredytów.

Zaoferował, by klient przy wpłacie 30 proc. ceny mieszkania, stawał się jego właścicielem, a pozostałe 70 proc. denominowane w euro spłacał przez 20 lat (bezpośrednio w walucie obcej lub w złotych – jak mu wygodniej). Przy podpisywaniu umowy firma wymagała wpłacenia 5 proc. należności, w ciągu miesiąca kolejnych 25 proc. Pozostałą część deweloper rozkładał na raty, ale w przeciwieństwie do wielu banków umożliwiał spłatę zobowiązania w dowolnym momencie bez żadnych dodatkowych opłat. Sam kredyt oferował niestety drożej niż w bankach, a raty na każdych 100 tys. zł były o 100-150 zł wyższe. Ot, cena większej dostępności pożyczki.

Oferta furory nie zrobiła, ale stało się jasne, że wcześniej czy póź...