Komentarze: Gorące lato na parkiecie

Roman Przasnyski

Rozpoczęta w połowie lutego tendencja wzrostowa miała się bardzo dobrze. Trwała już pół roku i ani myśleliśmy, że się zakończy. Gdy w maju i czerwcu zwyżka wyhamowała swój impet, wydawało się, że dalszy ruch w górę będzie raczej niewielki i mozolny. Tymczasem lipiec należał do najbardziej zyskownych miesięcy w całej fali zwyżkowej, zaskakując wszystkich dynamiką wzrostu wskaźników. Indeks największych spółek zwiększył swoją wartość o prawie 15 proc., WIG grupujący szersze grono spółek wzrósł o 16 proc. Niewiele ustępowały im wskaźniki małych i średnich firm.

Po tak dynamicznym lipcowym wzroście, większość obserwatorów rynku spodziewała się uspokojenia nastrojów i nastania raczej wakacyjnego marazmu. Umiarkowani pesymiści wyglądali korekty wzrostów, skrajni pesymiści straszyli powrotem indeksów do lutowych dołków, czyli dna bessy. I rzeczywiście pierwsza połowa sierpnia przyniosła ruch w bok. Indeks szerokiego rynku starał się dotrzeć do poziomu 36 tys. punktów, jednak niedźwiedzie wciąż skutecznie się tym próbom przeciwstawiały i sprowadzały kursy niżej. Dla WIG20 analogiczny poziom znajdował się w okolicach 2100 punktów. Ta przepychanka stawała się coraz bardziej nerwowa, wynik coraz bardziej niepewny, a nastroje coraz gorsze. Podobnie zresztą działo się na innych giełdach, w szczególności na amerykańskiej, nadającej ton wydarzeniom na wszystkich innych rynkach. Najpilniej ostatnio śledzony indeks S&P500 uparcie trzymał się poziomu 1000 punktów, przez dziesięć kolejnych sesji oddalając się od niego nie więcej niż o kilka punktów. Nikt już nie liczył na większy ruch, wszyscy czekali na upragnioną korektę, której przebieg miał przesądzić o dalszych losach zwyżki. Nastroje na rynku największych spółek – i tak już ...