Giełda: Koniec taniej spekulacji

Marek Rogalski

Na rynkach finansowych zwyczajowo wskazuje się tzw. safe haven, czyli aktywa, gdzie inwestorzy mogą „zaparkować” pieniądze podczas kryzysu. Od dobrych kilku lat były to amerykańskie obligacje. Wyraźnie było to widać podczas kryzysu subprime w 2008/2009 r., kiedy to amerykański dolar mocno zyskiwał, mimo że geneza globalnego kryzysu wychodziła przecież z USA – wtedy inwestorzy uznali, że papiery rządu USA gwarantują wypłacalność w przeciwieństwie do instrumentów kreowanych przez rynki finansowe. A jak amerykańskie obligacje, to i dolar. Niemniej najczęściej do grupy safe haven zalicza się szwajcarskiego franka, japońskiego jena oraz okazyjnie złoto. Ostatnio te relacje uległy przebudowaniu.

Niewdzięczny frank

Z grupy safe haven wypadł w tym roku szwajcarski frank. Wpierw na skutek nadmiernej zmienności po uwolnieniu kursu EUR/CHF przez bank centralny 15 stycznia (chociaż wtedy na franku można było nieźle zarobić), a potem za sprawą działań banku centralnego, który zdecydował się na dalsze obniżki stóp procentowych. Ujemna stopa pojawiła się jeszcze w grudniu ub.r., ale dopiero po 15 stycznia działania SNB stały się wyraźniejsze – obecnie środek stawki LIBOR 3M oscyluje wokół -0,75 proc. Dodatkowo bank centralny często przypomina, że waluta jest mocno przewartościowana, co szczególnie nie dziwi, biorąc pod uwagę skalę jej umocnienia od stycznia. W efekcie od tego momentu frank pozostaje w trendzie spadkowym w głównych układach. Dzieje się tak też dlatego, że Thomas Jordan, szef SNB, regularnie daje do zrozumienia, że bank centralny nie wykorzystał jeszcze wszystkich środków (chociaż do sztywnego kursu EUR/CHF już nie powróci). Innymi słowy, nie można wykluczyć, że stopy procentowe w Szwajcarii w najbliższych miesiącach jeszcze spadną. A dość prawdopodobne jest to, że SNB będzie jednym z ostatnich banków centralnych, który zacznie je podnosić.

Carry-trade, czyli o co w tym chodzi

Zresztą zrozumienie pojęcia tzw. bezpiecznej przystani nieraz pokrywa się z działaniami będącymi wynikiem strategii nazywanych carry-trade. O co w tym chodzi? W dużym skrócie globalne fundusze szukają okazji inwestycyjnych – z reguły są to waluty, których banki centralne utrzymują wysoką stopę procentową, ale dodatkowym warunkiem musi być stabilne i perspektywiczne otoczenie gospodarczo-polityczne. Carry-trade coraz częściej bywa też używany do bardziej agresywnych strategii na rynkach akcji, jak też surowców. Jeżeli typy są wybrane, zaczyna się szukanie finansowania pod transakcję. Logiczne jest znalezienie takiego kredytodawcy, który pożyczy na jak najniższy procent. W efekcie tzw. bazą finansującą stają się pożyczki denominowane w walutach, których banki centralne mają niskie stopy procentowe, najlepiej bliskie zeru i dodatkowo słabą walutę.

<...>