Maciej Małek

Mobilizacja opinii wokół sytuacji z założenia fałszywych, daje niekiedy zaskakujące efekty. Tak było z sobotnim marszem w obronie, czego – nie do końca wiadomo. Skoro bowiem biskup ordynariusz diecezji drohiczyńskiej przemawia do zebranych w Warszawie wskazując na rzekomą niechęć władzy do wszystkiego co patriotyczne, a nawet na zagrożenie narodowych dążeń i aspiracji, to zastanawiam się, o jakich faktach mój biskup wie, oraz dlaczego je przeoczyłem.

Świętym prawem opozycji jest krytykować rząd w każdej sprawie i o każdej porze. To prosta konsekwencja faktu pozostawania w opozycji właśnie. Pomysł, by siłami większości parlamentarnej, a więc przy udziale politycznego zaplecza rządu przegłosować donos na tenże rząd do obcego mocarstwa, jest nie tyle naiwny ile piramidalnie głupi.

Piszę te słowa w dniu szczególnym – Dniu Męki Pańskiej. To czas sprzyjający refleksji nad sprawami małymi i dużymi, wreszcie nad sobą samym. Zanim więc zabrzmi radosne Alleluja zastanówmy się ile w codziennej krzątaninie nas samych, ile jasnych dążeń i celów, z którymi identyfikuje się wspólnota. Zbawiciel umarł na krzyżu w imię miłości do człowieka.

Kiedy w miniony piątek-rocznica pięćdziesiątych urodzin przypada właśnie dzisiaj, tj. w niedzielę 1 kwietnia – rozbawiona publiczność fetowała w warszawskim teatrze Syrena okrągły jubileusz Programu Trzeciego Polskiego Radia, można było odnieść wrażenie, że to primaaprilisowy żart. O zaletach samego przedstawienia w reżyserii Wojciecha Malajkata – o rok młodszy od dostojnej Jubilatki – powiem tylko tyle, że aktorzy walczyli o lepsze z radiowcami, których kreacje, że wymienię tylko Artura Andrusa i Grzegorza Miecugowa z pewnością wypełnią teatr po brzegi podczas kolejnych zaplanowanych spektakli.

Profesor Marek Belka coraz częściej zaprzecza znanej tezie, że nikt nie jest prorokiem we własnym kraju. O ile bowiem stwierdzenia w rodzaju, że robota żmudna, a towarzystwo jeszcze gorsze stanowią kolejne z licznych Zwischenruf’ów Prezesa Banku Centralnego, o tyle teza, że nie należy spieszyć się do strefy euro, stanowi nową jakość.

Katastrofa pod Szczekocinami pokazała, że obok ogromnych pokładów ludzkiej solidarności, ofiarności i determinacji, czego chlubne i liczne dowody dali mieszkańcy miejscowości położonych opodal miejsca tragedii, poczynając od pani sołtys Chałupek, która jako pierwsza powiadomiła o zdarzeniu, po kilkunastoletniego chłopca, który trzymał za rękę pozostającą w szoku pourazowym młodą dziewczynę, zadziałał budowany od kilku lat zintegrowany system ratownictwa.

Z urlopowego oddalenia, również w wymiarze geograficznym, nasze sprawy, te europejskie wyglądają zgoła inaczej. Oto bowiem Grecja, pomimo licznych, gwałtownych i zwyczajnie po ludzku zrozumiałych protestów deklaruje wdrożenie niezbędnych oszczędności. W efekcie kolejna transza pomocy zamykająca się niewyobrażalną co do skali kwotą 130 miliardów euro zasili tamtejszą gospodarkę. Pakt fiskalny mający zagwarantować dyscyplinę finansów publicznych strefy euro stał się faktem, co powinno cieszyć nie tylko Niemców, jak chcą niektórzy, ale również nas.

Pomimo trudnych warunków-jednakowych dla wszystkich -Justyna Kowalczyk wytrzymała ciśnienie oczekiwań tysięcy rodaków i pokonała na wymagającej technicznie trasie wielką rywalkę. Ta ostatnia, była tyle zaskoczona, co mile zdziwiona miłym przyjęciem zgotowanym Jej w Polsce. Dla nas to kolejne, po siatkówce, czy piłce ręcznej potwierdzenie, że wzory zachowań kształtowane są nie tylko przez kiboli, nazywanych przez polityków PiS-u, nie wiedzieć czemu, patriotami.

W efekcie protestów internautów rząd niemiecki zrezygnował z podpisania traktatu ACTA. To zdaje się przesądzać przyszłość międzynarodowego porozumienia w jego obecnym kształcie. Szkoda, że nie wszystkie państwa wykazały podobną przezorność i wstrzemięźliwość, mimowolnie obniżając rangę składanego w ich imieniu podpisu…

…vox Dei. Tę starą prawdę zdaje się rozumieć premier Donald Tusk, który zapowiedział „zawieszenie procedury ratyfikacyjnej ACTA”. Mniejsza o uzasadnienie, skoro „słowo stało się ciałem”. Gorzej, że wyobraźni i zdolności komunikowania się zabrakło wcześniej ministrom, którzy nie tylko z urzędu za sprawę byli odpowiedzialni.

Tegoroczne spotkanie w Davos przyciągnęło uwagę światowych mediów za sprawą wydarzenia spektakularnego protestu sympatycznych dziewcząt z Ukrainy. Aktywistki, które zdążyliśmy już poznać przy okazji doniesień telewizyjnych z Kijowa, czy Doniecka, tym razem postanowiły zaprotestować, mniejsza zresztą – już widzę oburzenie feministek – w jakiej sprawie. Istotą bowiem protestu równie zdeterminowanych, co… zgrabnych i urodziwych dziewcząt jest obnażanie własnych powabnych kształtów, na których widzowie mają okazję przeczytać utrwalone wodoodpornym markerem, słuszne skądinąd hasła.

W efekcie ustaleń ekspertów fonoskopijnych z Krakowa zidentyfikowano kolejne wypowiedzi zarejestrowane w kokpicie prezydenckiego Tupolewa podczas lotu do Smoleńska. Wynika z nich, że komendy przypisywane dowódcy sił powietrznych wydawał drugi pilot, major Grzywna. Co więcej, odczyty wskazań przyrządów wskazują na ich prawidłowe wyskalowanie. W tym stanie rzeczy tracą moc i oparcie dowodowe tezy raportu Komisji Millera stwierdzające, ze obecność ś.p. generała broni Andrzeja Błasika w kabinie pilotów naruszała zasadę „cichego kokpitu, stanowiąc element dystrakcyjny..”.

Refren znanego przeboju w wykonaniu Ryszarda Rynkowskiego mógłby być mottem podsumowującym miniony tydzień. Oto bowiem dowiadujemy się, że w świetle ustaleń ekspertów z Krakowa, fundamentalne tezy raportu tzw. Komisji Millera nie miały umocowania w faktach i dowodach materialnych.

Tytuł musicalu Boba Fosse’a, którego filmowe alter ego Joe Gideon realizuje dwa projekty jednocześnie, co stanowi źródło rozmaitych perypetii, kojarzy mi się nieodparcie z sytuacją ministra Bartosza Arłukowicza. I nie idzie nawet oto, że broni ustawy, której tak niedawno był nieprzejednanym krytykiem, punkt widzenia…, lecz o dialektyczną sprzeczność pomiędzy zakresem ustaleń ze środowiskami zainteresowanymi nowelą kwestionowanych zapisów t.j. lekarzami i farmaceutami, a możliwym następstwem zdarzeń.

Koniec roku skłania do podsumowań. Tych bardziej osobistych i ogólniejszej natury. Co do mnie apetyt na wyznania zaspokoiłem w blogu wigilijnym, tym razem więc ograniczę się do odniesień w skali makro. Skoro tak, nie sposób pominąć polskiej prezydencji w UE. Zamiast ocen, zacytuję niemieckiego socjaldemokratę – niebawem zastąpi Jerzego Buzka na funkcji Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego – Martina Schulza, który stwierdził, że „Donald Tusk prowadził politykę prawdziwie europejską”. „Polska miała wielką odwagę polityczną” – dodał.

Od lat w porze, kiedy na niebie rozbłyska pierwsza gwiazda, w ten najważniejszy wieczór w roku, sięgałem po telefon i w momencie, kiedy w słuchawce odzywał się głos mego Ojca intonowałem, a On podejmował, kolędę rozpoczynającą się od słów, które posłużyły za tytuł dzisiejszego bloga. Od paru już lat śpiewam ją sam, ale nieodmiennie słyszę czysty i mocny głos Taty.

Zapożyczenie tytułu od Doroty Masłowskiej nieprzypadkowe, bowiem odniesień do „ruskich” w owej wojnie aż nadto, że przypomnę zarzuty Pani Fotygi pod adresem Radosława Sikorskiego. Przeniesienie „dyskursu” z parlamentu na ulice o tyle uzasadnione, że ani Zbigniew Romaszewski ani Andrzej Gwiazda wołać, że „Polska jest ich” nie mogą już w parlamencie – z woli wyborców – a na ulicy właśnie.

Nie wiem, co znalazło się w karcie dań wieczornego spotkania europejskich przywódców w Brukseli, określanego jako-który to już raz- spotkanie ostatniej szansy. Wiem za to, że polityczne odliczanie rozpoczął Donald Tusk podczas mityngu Europejskiej Partii Ludowej w Marsylii. Przestrzegając przed pokusą budowania modelu 17 plus, albo 27 minus, starał się uświadomić kolegom, ze tylko 27 plus daje szansę ratowania projektu, który za fundament miał solidarność.

Dyskusja na temat przyszłości strefy euro i redefinicji traktatu europejskiego z oceną wystąpienia Radosława Sikorskiego w tle przypomina rozmowę głuchoniemego z niewidowym. Ani bowiem stwierdzenie Nicolasa Sarkozy’ego, że „Unię trzeba wymyślić na nowo” nie jest próbą restytucji monarchii Karola Wielkiego, ani brak zgody Angeli Merkel na emisję euroobligacji nie wyraża tęsknoty za Cesarstwem Rzymskim Narodu Niemieckiego.

Na temat funkcji kary śmierci zapisano od czasów Kodeksu Hammurabiego całe tomy. Równie obszerny jest rejestr pomyłek sądowych, zwanych też zabójstwami w majestacie prawa. Pomiędzy Scyllą i Charybdą obu tych zbiorów mieści się ocean opinii i ocen poczynając od etyków i filozofów prawa, na specjalistach z zakresu wiktymologii kończąc. Nie wiem gdzie zaliczyć Jarosława Kaczyńskiego.

Expose premiera zawierało szereg akcentów dedykowanych trudnym czasom, które nadchodzą. Słowo „kryzys” pojawiało się w wystąpieniu Donalda Tuska, lecz nie tak często jak „zmiana”, czy „państwo”. To dobrze obrazuje sposób rozumowania polegający nie tyle na zaklinaniu rzeczywistości, ile zdecydowanej woli sprostania wyzwaniom, które niesie. Powiedziano i dużo i mało zarazem.

Zamiast marszu niepodległości w rocznicę 11 listopada kibole wsparci międzynarodówką zadymiarzy z Niemiec, Serbii i nie tylko, zafundowali Warszawie gorszące zajścia z podpaleniami prywatnej własności, oznaczonych wozów transmisyjnych i atakowaniem sił policyjnych z użyciem koktajli Mołotowa i ulicznego bruku.

Zawiedzione ambicje, pragmatyzm, wreszcie potrzeba zmiany zawiodły trzech eurodeputowanych przed surowe oblicze partyjnej sprawiedliwości. W efekcie zostali ” zmyci z pokładu” z zachowaniem wszelkich szykan właściwych demokratycznej procedurze. Sympatyczny i medialny Cymański, podobnie jak cyniczny i manipulatorski Kurski zdają się być zaskoczeni i zdezorientowani. I tylko Zbigniew Ziobro – faktyczny sprawca i inspirator całego tego zgiełku, milczy, albo mówi wprost – to zły dzień dla prawicy.

Szczyt przywódców państw strefy euro rozłożony na dwa mityngi wzmocnione dodatkowo spotkaniem Rady Europejskiej w pełnym – pod przewodnictwem polskiej prezydencji – składzie dwudziestu siedmiu państw członkowskich dowiódł, że symboliczne gesty mają w polityce praktyczne znaczenie. Nie myślę zresztą o powitaniu Angeli Merkel przez Donalda Tuska, który familiarno-zażyłe cmoknięcie w policzek zastąpił znamionującym respekt i uszanowanie pochyleniem ku dłoni pani Kanclerz.

Moody’s to kolejna z agencji ratingowych o których głośno w ostatnim czasie. Tym razem za sprawą zapowiedzi obniżenia – w bliżej nieokreślonej przyszłości – oceny naszej wiarygodności gospodarczej w związku z nadmiernym deficytem budżetowym. Niezależnie od zapowiedzi ministra finansów planowany na ten rok deficyt będzie niższy od zakładanego.

Kiedy panowie Iwiński, Waszczykowski i Zalewski – kolejność alfabetyczna – objaśniali sobotniego wieczoru w studio telewizyjnym fenomen demonstracji poparcia dla Ruchu oburzonych popadłem w osłupienie. Pseudo erudycyjne bon mot’y posła lewicy to nic nowego, ekonomiczny dyletantyzm europosła Platformy takoż. Podobnie jak zaklinanie rzeczywistości przez posła PiS-u.

Wygrali Polacy, wygrała Polska. Bez względu na ostateczne wyniki głosowania i ewentualne protesty wyborcze zasadnicze proporcje nie ulegną wszak zmianie. Co to oznacza? Większą odpowiedzialność i więcej pracy dla zwycięzców, ale po to i z tą świadomością szli do wyborów.

Powiedzenie, że do trzech razy sztuka najpewniej nie znajdzie zastosowania w przypadku głosowania nad wnioskiem o wotum nieufności wobec ministra infrastruktury. Satysfakcja samego zainteresowanego, jak i premiera jest o tyle gorzka, że podczas wczorajszej debaty i lider wnioskodawców – Jarosław Kaczyński i wspierającej przedłożenie PiS-u lewicy – Grzegorz Napieralski, przebywali poza salą sejmową.

Szczyt G-20 boleśnie rozczarował rynki finansowe i obserwatorów sceny politycznej. Cóż bowiem obwieszczono? Przecież deklaracji, że „politycy reprezentujący największe gospodarki świata są zdecydowani podjąć wszelkie niezbędne decyzje w przyszłości”, nie sposób traktować poważnie!

Kiedy śp. prezydent Lech Kaczyński oceniał efekt negocjacji budżetowych prowadzonych przez ówczesnego premiera przy wsparciu Angeli Merkel, stwierdził, że: „Rząd Kazimierza Marcinkiewicza uzyskał optymalny efekt”. Sam Kazimierz Marcinkiewicz, odnosząc się do sławetnego „yes, yes, yes”, dodawał potem, że zwycięstwo upaja jak najlepszy szampan. Roman Giertych skwitował to stwierdzenie komentarzem następującej treści; „żeby klęskę przyrównać do smaku szampana, trzeba być po wódce!”.