Bankowość i Finanse | Wskaźniki Referencyjne | WIBOR już nie wystarczy

Reforma wskaźników referencyjnych trwa w Europie i na świecie od 2014 r. Kluczowym momentem tego procesu było przyjęcie przez Parlament Europejski i Radę Rozporządzenia 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych, często w skrócie określanego jako BMR. Od tego czasu zaczęły obowiązywać wymogi, nałożone na administratorów wskaźników, jak również dotyczące ich cech i sposobu opracowywania.

Wymagania rozporządzenia

Zamiarem regulatorów było doprowadzenie do dostosowania istniejących już wskaźników do wymagań określonych w BMR oraz wypracowanie nowych. Najtrudniejszym i zarazem najważniejszym z punktu widzenia systemowego jest obszar wskaźników stóp procentowych, takich jak LIBOR, WIBOR, EURIBOR.

Regulacja BMR nałożyła również wymogi na podmioty stosujące wskaźniki referencyjne. W relacjach z klientami detalicznymi lub w przypadku instrumentów będących w obrocie publicznym BMR wymaga, aby w przypadku indeksacji płatności były stosowane wskaźniki referencyjne podlegające reżimom tej regulacji. Dodatkowym wymogiem jest konieczność przygotowania przez podmioty stosujące wskaźniki referencyjne procedur na wypadek niemożności dalszego stosowania dotychczasowych wskaźników, w tym również wskazania jednego lub kilku wskaźników alternatywnych.

Regulator wyraźnie przewiduje, że nie wszystkie dotychczas używane wskaźniki będą w stanie funkcjonować dalej. Nie jest możliwe zapewnienie reprezentatywności wielu dotychczas stosowanych wskaźników z powodu chociażby zmian strukturalnych na rynkach finansowych, które zdarzyły się po 2009 r., jak również tych, których świadkami jesteśmy obecnie. Najszersza dyskusja dotyczy wskaźnika LIBOR, który prawdopodobnie za niewiele ponad rok może przejść do historii. Nie jest to w najmniejszym stopniu związane z&...