Bankowość i Finanse | Paliwa Przyszłości | Gdzie będzie nowa Zatoka Perska?

Świat patrzy z dużym zainteresowaniem na możliwość wykorzystania wodoru jako paliwa przyszłości. W zależności od sposobu jego wytworzenia wyróżnia się wodór czarny – wytwarzany przy użyciu paliw kopalnych, różowy – generowany w procesie elektrolizy, przy wykorzystaniu energii pochodzącej z elektrowni jądrowych, szary – produkowany z gazu ziemnego (w procesie reformingu parowo-metanowego) oraz najbardziej dziś pożądany, czyli zielony, pozyskiwany w procesie elektrolizy wody przy użyciu energii odnawialnej. Mniej popularna metoda produkcji przemysłowej wodoru to piroliza metanu, w wyniku której poza wodorem (wodór turkusowy) powstaje węgiel w postaci stałej. Ta technologia jest nadal w fazie eksperymentalnej. Wodór może być zarówno spalany, jak i wykorzystany w ogniwach paliwowych stosowanych w samochodach z napędem elektrycznym. Międzynarodowa Agencja Energetyczna (MAE) twierdzi, że wodór może odegrać ważną rolę w produkcji czystej energii, choć dziś udział zielonego i niskoemisyjnego wodoru na rynku światowym nie jest duży. Jak podano w opublikowanym przez MAE na początku października 2024 r. „Global Hydrogen Review 2024”, produkcja wodoru w minionym roku wyniosła 97 mln ton, z czego mniej niż 1% stanowiły technologie niskoemisyjne. Całkowita moc zainstalowana elektrolizerów wody osiągnęła do końca ub.r. 1,4 gigawatów (GW) i może dojść do 5 GW na koniec 2024 r. Liderem takich projektów są Chiny, mogą one odpowiadać za prawie 70% zdolności produkcyjnych w tym roku. Jak oceniono, obecnie produkcja wodoru odnawialnego jest zazwyczaj od półtora do sześciu razy droższa niż ta bazująca na paliwach kopalnych o nieobniżonej emisji. Dla konsumentów jest to zazwyczaj tylko kilka punktów procentowych drożej w zależności od produktu, do którego wytworzenia wykorzystuje się wodór. Autor publikacji na stronach „MIT Technology Review”, powołując się na dane McKinsey, oszacował, że do 2030 r. potrzebnych będzie od 130 do 345  GW mocy elektrolizerów, by zaspokoić popyt na zielony wodór, przy czym zapowiedziano 246 GW tej mocy. Może to budzić zdziwienie, wobec zainstalowanych zaledwie 1,1 GW. Trudno w tym kontekście zapewnić, że zielony wodór będzie stanowił do 2050 r. co najmniej 14% całkowitego zużycia energii, co według szacunków Międzynarodowej Agencji Energii Odnawialnej (IRENA) jest wymagane do osiągnięcia celów klimatycznych. Konieczne byłoby wtedy 5500 GW łącznej mocy pozyskanej z elektrolizerów.

Ameryka Łacińska, wodorowe eldorado?

Kraje Ameryki Łacińskiej są dobrze przygotowane do produkcji niskoemisyjnego wodoru i jego pochodnych na bazie dużych naturalnych i odnawialnych zasobów energii, przy znacznie zdekarbonizowanym koszyku energetycznym (60% energii elektrycznej w regionie pochodzi ze źródeł odnawialnych). Jak podaje MAE, w 2023 r. popyt na wodór w regionie osiągnął 4 mln ton, używa się go głównie w rafinacji ropy naftowej i do produkcji chemikaliów. Prawie 90% jego produkcji odbywa się przy użyciu gazu ziemnego. Na obszarze Ameryki Łacińskiej i Karaibów znajduje się jedna piąta światowych rezerw rudy żelaza, z wysokiej jakości rudami nadającymi się do bezpośredniej redukcji z wykorzystaniem wodoru. W takim procesie można nawet o 95% ograniczyć emisję CO2 podczas produkcji stali. Brazylia odpowiada za 90% handlu rudą żelaza z Ameryki Łacińskiej i Karaibów, a Meksyk i Kolumbia mogą wykorzystać duży popyt na wodór ze strony rafinerii. Z kolei Panama może stać się ...