Zarządzanie ryzykiem i skuteczna windykacja: Outsourcing, który procentuje

(M.S.)

Najważniejszym elementem kształtującym te relacje jest prawo. Bez szczegółowych regulacji, które mają bezpośredni lub pośredni wpływ na podejmowane działania, współpraca byłaby niemożliwa, bo obarczona zbyt dużym ryzykiem. Podstawowe przepisy dotyczące tej dziedziny zawarte są w ustawie Prawo bankowe, zwłaszcza w części dotyczącej tajemnicy bankowej, oraz w ustawach: o funduszach inwestycyjnych, o kredycie konsumenckim, o ochronie danych osobowych.

Partner po audycie

Współpracę banku i firmy windykacyjnej bezpośrednio normuje Prawo bankowe, a konkretnie – regulacje dotyczące zewnętrznych firm obsługujących bankowe wierzytelności – wyjaśnia Barbara Grześ, dyrektor zarządzający pionem operacyjnym w kancelarii Corpus Iuris. – Muszą one spełniać co najmniej podstawowe wymogi stawiane przez banki w następujących obszarach: technicznym, organizacyjnym i proceduralnym. Prawie każdy bank jeszcze przed rozpoczęciem współpracy (a zdarza się, że i w czasie jej trwania) przeprowadza liczne i szczegółowe audyty tych właśnie obszarów.

Audytowane są systemy informatyczne (zwłaszcza z punktu widzenia bezpieczeństwa przetwarzania danych osobowych i finansowych stanowiących tajemnicę bankową), procedury, systemy zabezpieczeń i plany ciągłości działania. Zdarza się również, że bank analizuje systemy wynagrodzeń i premiowania pracowników firmy windykacyjnej – jest to dobry przykład na dokładność i szczegółowość takich audytów. Banki zastrzegają sobie jednocześnie szerokie pole ingerencji w sposób obsługi przekazywanych wierzytelności, a do podwykonawców podchodzą z dużą ostrożnością.

Bardziej liberalnie traktowane są fundusze sekurytyzacyjne. W tym przypadku odpowiedzialność administrowania danymi osobowymi przenoszona jest na organ zarządzający funduszem, czyli towarzystwo funduszy inwestycyjnych oraz serwisera zatwierdzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego. Z punktu widzenia bezpieczeństwa korzystniejsza jest więc współpraca z funduszem sekurytyzacyjnym niż bezpośrednio z przedsiębiorstwem windykacyjnym. Ryzyko prawne przeniesione jest wówczas na inne podmioty.

Najprawdopodobniej dlatego banki już na wstępie darzą większym zaufaniem te firmy windykacyjne, które są jednocześnie serwiserem funduszu sekurytyzacyjnego. Zgoda KNF na obsługę funduszu stanowi bowiem swego rodzaju przepustkę do sektora bankowego. W czasie weryfikacji komisja szczegółowo sprawdza osoby zarządzające przedsiębiorstwem pod względem kompetencji i niekaralności, wszelkiego rodzaju procedury (zwłaszcza te najistotniejsze z punktu widzenia ochrony danych i bezpieczeństwa inwestorów) oraz kondycję finansową przedsiębiorcy i jego strukturę własnościową. Bank zwolniony jest więc z przeprowadzania aż tak dokładnych analiz, a wykorzystując pracę wykonaną przez KNF, minimalizuje ryzyko błędnego wyboru kontrahenta.

Mówiąc o relacjach przedsiębiorstwa zarządzającego wierzytelnościami i banku, nie można zapomnieć o zaufaniu. Zdobywa się je w czasie długotrwałej współpracy, podczas której liczą się przede wszystkim rzetelność, jakość i uczciwość. Wypracować wzajemne zaufanie jest niezwykle trudno, utracić je – niewiarygodnie łatwo.

Równie istotnym elementem, od którego zależą poprawne relacje, jest kadra, czyli ludzie, którzy w przyszłości będą występować w imieniu banku. Ich doświadczenie, kompetencje oraz wyczucie taktu w kontaktach z dłużnikami wpływają bezpośrednio na wizerunek banku. Zdarza się, że bank życzy sobie przedstawienia dossier zawodowego wszystkich pracowników bezpośrednio zaangażowanych w obsługę wierzytelności powierzonych firmie windykacyjnej. W przypadku współpracy z funduszem sekurytyzacyjnym tak szczegółowa kontrola nie jest konieczna, ponieważ towarzystwo funduszy inwestycyjnych wraz z serwiserem przejmują na siebie również ryzyko operacyjne.