Zagranica: Upadek imperium

Piotr Wrzosiński

Kryzys kredytowy, a właściwie jego konsekwencje ściągnęły na londyńskie City kłopoty. Brytyjski rząd wprowadził bowiem nowy podatek kominowy, zabierający aż 50 proc. bonusów wypłacanych menedżerom w instytucjach finansowych, jeśli przekroczą one 25 000 GBP. Na dodatek podatek dochodowy dla najlepiej zarabiających wzrósł z 40 do 50 proc. Premier Gordon Brown zebrał za ten ruch spory poklask opinii publicznej niechętnej londyńskim bankierom.

Ucieczka z City (?)

Początkowe reakcje instytucji finansowych, zwłaszcza funduszy hedgingowych, były znacznie mniej przyjazne. Burmistrz Londynu, Boris Johnson, obawiał się utraty nawet 9000 miejsc pracy w sektorze. Oznaczałoby to stratę do 1,2 mld GBP podatków, podczas gdy zysk z „superpodatku” od bonusów miał wynieść zaledwie 550 mln funtów.

Ucieczkę z City zapowiadały między innymi Goldman Sachs i JP Morgan. Lachlan Roos, doradca podatkowy brytyjskich funduszy hedgingowych w PricewaterhouseCoopers LLP, mówi, że około 60 proc. klientów spółki rozmawiało o przeprowadzce z Londynu. W rzeczywistości jednak koszty relokacji byłyby wyższe niż te spowodowane przez nowy podatek. Spośród klientów Lachlana Roosa żaden raczej nie zdecyduje się wyprowadzić z City.

George Soros w wywiadzie dla „Business Week” zbagatelizował obawy przed migracją bankierów. – Czy opuściliby swoje czteropiętrowe wille w Kensington i Chelsea? – pytał retorycznie znany finansista tuż przed wprowadzeniem nowych podatków. Niektórzy, ku zaskoczeniu Sorosa, mogą się jednak na to zdecydować. W badaniu przeprowadzonym przez CFA Institute aż 20 proc. analityków finansowych rozważało opuszczenie Wielkiej Brytanii. Firma brokerska Tullet Prebon, oferująca swym 700 pracownikom relokację, twierdzi, że wielu z nich decyduje się na wyjazd ze względu na zmiany w systemie podatkowym.

Podatek raczej nie skłoni do emigracji firm już zasiedziałych w City i związanych z Londynem. Koszt takiej przeprowadzki byłby dla nich zbyt wysoki. Londyn ma swoje zalety – wysoki standard życia, strefę czasową dokładnie między rynkami azjatyckimi a amerykańskimi. Nie bez znaczenia jest też fakt, że wszyscy tu mówią płynnym angielskim.

<...>