Wydarzenia i Opinie | Felieton | Najgłupszy z grzechów

Andrzej Lazarowicz

Zawiść, bo o niej mowa, zdaniem specjalistów jest uczuciem znacznie silniejszym niż zazdrość. To odczuwanie głębokiej niechęci, a czasem wręcz wrogości, wobec osoby, której przymioty, cechy, zdolności, majątek, sposób życia wreszcie są wyższe niż zazdrośnika. „Mamy już to niemądre przyzwyczajenie, że zwracamy w życiu większą uwagę na innych niż na siebie, a natura nasza ma w sobie tyle niechęci i zawiści, że mniej odczuwa radość z własnego dobra niż zmartwienie z cudzego” – zaznaczył Plutarch z Cheronei, historyk, filozof i moralista, jeden z największych pisarzy starożytnej Grecji (cytuję za prof. Tadeuszem Gadaczem).

A prof. Władysław Tatarkiewicz, filozof, etyk i estetyk, niejako uzupełnił: „Gdyby człowiek pragnął tylko być szczęśliwym, to mogłoby to nie być takie trudne; ale on pragnie być szczęśliwszy od innych, a to jest trudne prawie zawsze, ponieważ wydaje się nam, że inni są szczęśliwsi, niż są w samej rzeczy” („Pisma z etyki i teorii szczęścia”).

Zdaniem o. Zbigniewa Frankowskiego OSPPE („Zawiść. Utajone cierpienie”) pewien ślad zawiści znaleźć można już w „Eposie o Gilgameszu”, postrzeganym jako jedno z najstarszych dzieł literatury – powstał, przypomnijmy, w starożytnej Mezopotamii ponad 2000 lat przed naszą erą. Na pewno zaś w „Księdze Rodzaju”, otwierającej Stary Testament, spisanej w ...