Wydarzenia i Opinie | Felieton | Czasami bywa zezowate

Andrzej Lazarowicz

Szczęście, bo o nim mowa, doczekało się wielu definicji. Słownik języka polskiego PWN, żeby ograniczyć się tylko do naszego podwórka, podaje, że jest to: „1) powodzenie w jakichś przedsięwzięciach, sytuacjach życiowych itp.; 2) uczucie zadowolenia, radości; też: to wszystko, co wywołuje ten stan; 3) zbieg pomyślnych okoliczności.” Zaś „Wielki słownik języka polskiego” dodaje: „stan pełnego zadowolenia z sytuacji, w jakiej dana osoba się znajduje.”

Jakby na nie nie patrzeć i jakby go nie definiować – jedno jest pewne: każdy chciałby mieć go choć odrobinę w swoim życiu. Pisał już o tym św. Augustyn; pisał Immanuel Kant, a św. Jan Paweł II, można powiedzieć, że współczesny nam, stwierdził nawet: „dążenie do szczęścia jest czymś naturalnym i dlatego koniecznym: człowiek nie może szczęścia nie chcieć”.

A nie może go nie chcieć, bo – zdaniem prof. Tadeusza Gadacza – „każdy pragnie dla siebie dobra, nawet wtedy, gdy to dobro rozumie całkowicie subiektywnie, gdy usiłuje je osiągnąć kosztem innych lub wręcz nawet wtedy, gdy jest ono obiektywnym złem. Dlatego już klasyk problematyki szczęścia, Arystoteles, pisał, że być szczęśliwym to» (…) ...