Najnowsze wydanie miesięcznika BANK 
Wyobraź sobie, że w każdym miejscu na świecie możesz dokonać drobnej płatności za pomocą kryptowaluty, której odbiciem jest globalny koszyk prawdziwych walut, przez co teoretycznie jej wahania są znacznie mniejsze. Brzmi nieźle? Tak zwane kryptowalutowe stable-coiny są znane od pewnego czasu, ale dopiero projekt Facebooka szykowany na 2020 r. może dokonać rewolucji w branży. I dlatego już teraz budzi wiele emocji.
18 czerwca br. w Orlando obecny prezydent USA oficjalnie zainicjował swoją kampanię wyborczą. Celem jest jego reelekcja na jesieni 2020 r. Czy ma szanse? W zaledwie trzy lata prezydentury zdołał wywrócić postrzeganie pewnych spraw i politycznych zależności – patrząc czysto wizerunkowo zaprezentował się jako prezydent mniej dyplomatyczny a bardziej konkretny w walce o interes Ameryki. Tyle, czy skuteczny?
Dokąd zmierzamy? Te banalne, stricte filozoficzne pytanie, znów stało się istotne. Dlaczego? Bo wojna światowych potęg (USA i Chin) weszła chyba już w nową fazę.
W swojej długiej pracy, jako analityk, często spotkałem się ze stwierdzeniem, że to politycy nie znają natury rynków finansowych, przez co nieraz zachowują się jak szkodnicy, niszcząc to, co zostało wypracowane przez „siły rynkowe”. Przywoływaną argumentacją jest brak ekonomicznej wyobraźni oraz skupienie się na politycznych interesach, co potocznie można nazwać walką o stołki przy akceptacji demokratycznego wyboru dokonywanego przez społeczeństwo.
Myślę, że to będzie jedno z ważniejszych filozoficznych pytań XXI wieku. To, na ile sztuczna inteligencja będzie w stanie zastąpić (tak to znacznie ładniejsze słowo od „wyeliminować”) człowieka z jego istotnych zadań, które do tej pory pozostawały pod jego kontrolą. Zresztą, czy zaufaliby państwo robotowi? Idąc dalej, czy powierzyliby mu państwo w zarządzanie oszczędności swojego życia?
Koniec roku zwyczajowo rodzi masę pytań o nadchodzącą przyszłość. W mediach obserwujemy wysyp komentarzy, analiz, czy też może nazywając rzeczy po imieniu – „przepowiedni”. Każdy wybierze z tego, co mu najbardziej odpowiada.
Teoretycznie temat wydaje się zbędny, gdyż niemiecka scena polityczna należy do najbardziej stabilnych w Europie. Tyle że nie sposób ignorować pewnych tendencji, jakie zaszły w ostatnich latach na naszym kontynencie. To zmierzch rządzących od dziesięcioleci ugrupowań, pojawienie się nowych sił i rozbicie duopoli.
Szeryf Trump może nie sprawdzić się w swojej roli obrońcy interesów Stanów Zjednoczonych. W końcu czerwca jedna z firm będących ikonami amerykańskiego przemysłu, czyli Harley-Davidson wystawiła mu żółtą kartkę. Zaledwie kilka dni po tym, jak Unia Europejska wprowadziła odwetowe cła na amerykańskie produkty, zdecydowano o tym, aby przenieść część produkcji poza USA, tak aby nie utracić bogatych klientów.
Czy ktoś z państwa pamięta jeszcze, co oznaczał skrót PIIGS? Nie, to nie trzy wesołe świnki z jednej ze znanych bajek z naszego dzieciństwa, chociaż można wskazać pewne podobieństwa. Zamiast murowanego domu, w najbliższych miesiącach podejmowane będą próby zbudowania nowoczesnego pałacu, ale ze… słomy.
Przez chwilę wydawało się, że Biały Dom wyciągnął wnioski z wydarzeń, jakie miały miejsce w styczniu. Wtedy seria wypowiedzi podważających politykę administracji USA wobec dolara, jakie padły z ust jej przedstawicieli, doprowadziła do osłabienia amerykańskiej waluty. W mediach przewinęło się szereg opinii, że ekipa Trumpa chce zerwać z niepisaną tradycją wspierania polityki silnego dolara.
Sielankowy obraz amerykańskiego rynku akcji obserwowany jeszcze w styczniu, w lutym uległ wyraźnej zmianie. Burza w szklance wody?
Przyjęcie ustawy podatkowej w grudniu tylko nieznacznie poprawiło notowania prezydenta Donalda Trumpa w amerykańskim społeczeństwie. Ufa mu jednak mniej niż 40% Amerykanów, co pokazują sondaże Gallupa i jest to najgorszy wynik na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat.
Rok temu o tej porze obawialiśmy się fali politycznego populizmu, która mogła dać o sobie znać zwłaszcza w Europie, ale i też w wydaniu Donalda Trumpa. Tymczasem rok 2017 można uznać za relatywnie udany. To przypadek, czy też przysłowiowa cisza przed burzą?
Na łamach „Miesięcznika Finansowego BANK” od pewnego czasu daję do zrozumienia, że nie można ignorować wpływu czynnika politycznego na rynki finansowe. Warto wręcz mówić o nim coraz częściej, zwracając uwagę na nieraz ukryte, ale bardzo interesujące wątki, które pozwalają połączyć ze sobą pewien łańcuch wydarzeń i informacji oraz postawić na tej bazie wnioski. Nieraz dość interesujące.
Francuski prezydent, Emmanuel Macron, stał się w ostatnich miesiącach zażartym zwolennikiem pogłębienia europejskiej integracji. Tymczasem zamieszanie wokół referendum w Katalonii pokazało, że regionalizmy są wciąż żywe. Pozornie jedno zaprzecza drugiemu. Co zwycięży? Obecne status quo?
Inwestorzy niczego tak się nie boją, jak nagłych zmian i ich nieprzewidywalności. Zwłaszcza ci z grubszym portfelem, którzy odpowiadają za nie swoje, tylko klientów pieniądze. Tak zwane ”risk-on” i „risk-off” to nie tylko określenia większej lub mniejszej akceptacji inwestycyjnego ryzyka w danym momencie, co swoją drogą nieraz odbywa się dość stadnie i nie zawsze efektywnie. Można przypisać im wiele emocji, choć kluczowe zawsze pozostaną dwie – chciwość i strach.
Pojęcie „resetu” zna większość z nas, albo przynajmniej automatycznie kojarzy go z informatycznymi sprawami. Trudno jest znaleźć komputer, który nie wymagałby takiej operacji przynajmniej raz w tygodniu. Inaczej efektywność jego pracy spada, co zaczyna być irytujące dla użytkownika. Stąd też chętnie to robimy – w międzyczasie oddając się chociażby przyjemności wypicia kawy czy też pogaduszek ze znajomymi.
Tym razem historia nie potoczyła się po myśli populistów. Marine Le Pen wypadła w wyborach prezydenckich we Francji gorzej, niż wskazywały na to sondaże.
Patrząc na ostatnie wydarzenia, a także te, które nas czekają, można mieć nieodparte wrażenie, że na naszych oczach rodzi się zapotrzebowanie na nowy zawód – analityk polityczny. Ubiegły rok nieraz to boleśnie pokazał – mowa o brexicie i wyborze Donalda Trumpa – oba te wydarzenia wywróciły trendy na rynkach.
Ostatnio w mediach było głośno na temat sposobu wyboru szefa Rady Europejskiej. Niezależnie od sympatii bądź antypatii politycznych, proces ten obnażył pewne reguły, które coraz wyraźniej zaczynają rządzić europejską polityką.
Najbliższe miesiące upłyną pod znakiem istotnych wydarzeń politycznych w strefie euro, które zaznaczą swój wpływ na rynkach finansowych. Zwłaszcza że po pamiętnym roku 2016, kiedy to inwestorzy zostali kompletnie zaskoczeni brexitem, a później wyborem Donalda Trumpa na prezydenta USA, wrażliwość na tzw. ryzyko polityczne znacząco wzrosła.
Premier David Cameron, prezydentury Donalda Trumpa pokazują, że niezależnie od tego, jaka ostatecznie będzie, jedno jest pewne – już zapisała się na kartach historii. Ameryka pierwsza, to Ameryka najważniejsza – tak rozumie politykę nowy szef Białego Domu i zdaje się konsekwentnie realizować swój plan.
Premier David Cameron, obiecując przed wyborami parlamentarnymi w 2015 r. przeprowadzenie referendum w sprawie wyjścia z Unii Europejskiej, najpewniej nie zdawał sobie sprawy z tego, że to tym zapisze się w kartach podręczników do historii.
Początek roku to zwyczajowo dobry okres, aby pochylić się nad tym, co już za nami, a co dopiero przed. A także na ile to, co już minęło, było dla nas dużym zaskoczeniem. Rynki finansowe znają pojęcie tzw. czarnych łabędzi – tym mianem określa się scenariusze, które wydają się być mało prawdopodobne, ale jeżeli zaistnieją, to mogą doprowadzić do sporego zamieszania.
Pamiętają Państwo to sztandarowe hasło z kampanii Baracka Obamy sprzed 8 lat? Kandydat Partii Demokratycznej podbił tym serca Amerykanów, obiecując przewietrzenie waszyngtońskich salonów i nowe rozdanie po dość niepopularnej w swojej końcówce prezydenturze G.W. Busha juniora, który był obwiniany o nieudolne działania na Bliskim Wschodzie, a także potężny kryzys finansowy.
Kilka tygodni temu agencje opublikowały słowa szefa Europejskiego Banku Centralnego, w których starał się on przekazać europejskim rządom ważną informację – zacznijcie przygotowywać się na powrót do starych schematów, w których bank centralny nie stymuluje nadmiernie gospodarki.
Agencja ratingowa Moody’s podała dzisiaj przed południem, że utrzymujący się polityczny spór wokół Trybunału Konstytucyjnego może negatywnie zaważyć na ocenie ratingu. Jego rewizja ma zostać przeprowadzona 13 maja, choć teoretycznie może mieć miejsce wcześniej, lub później. Złoty nie zareagował zbytnio na te informacje, chociaż wydaje się, że nie należy przechodzić wokół tej kwestii obojętnie.
Złoty i waluty regionu CEE: Tym razem outsiderem regionu stał się rumuński lej, któremu zaszkodziły obawy związane z perspektywami gospodarczo-fiskalnymi w kontekście zaplanowanych na ten rok podwójnych wyborów, a także ostatnich działań parlamentu, który przyjął kontrowersyjną ustawę związaną z kredytami hipotecznymi. Wcześniej, bo w poniedziałek MFW przestrzegł rząd, że ten nie będzie w stanie zrealizować założonego celu ograniczenia deficytu w relacji do PKB do 2,8 proc.
W regionie CEE mieliśmy w ostatnich dniach pozytywne zaskoczenie, bo na pozycję lidera wskoczył polski złoty. To nie powinno nadmiernie zaskakiwać, biorąc pod uwagę fakt, że polskie aktywa zostały mocno przecenione w ostatnich tygodniach (zwłaszcza na tle regionu), sytuacja w gospodarce nie jest zła, a na świecie mamy ocieplenie nastrojów wywołane działaniami głównych banków centralnych.
W regionie CEE najlepiej zachowywał się węgierski forint, co można powiązać z oczekiwaniami związanymi z przyszłotygodniowym posiedzeniem banku centralnego (wtorek) w kontekście podejmowanych ostatnio działań mających zwiększyć atrakcyjność rządowych obligacji z dłuższym terminem zapadalności. Na rynku pojawiają się też spekulacje, że Węgrzy za sprawą przyzwoitych danych makro mają szanse na podwyżkę ratingu w najbliższych miesiącach.