Strefa Vip: Świat czarno-biały

Tekst i zdjęcia Artur St. Rolak

I to w jakim stylu! Zdobywców drugich lokat obaj wyprzedzili o półtora punktu, co w praktyce oznacza, że – tu strażnicy bardziej konserwatywnej terminologii być może trochę się skrzywią – mieli nad nimi aż dwie partie przewagi. Rafał Suchan wygrał siedem z dziewięciu partii, a pozostałe zremisował, natomiast Maciej Kowalec odniósł komplet zwycięstw.

Grano systemem szwajcarskim w tempie 13 minut plus 2 sekundy. Jeśli ktoś nie wie albo nie jest pewien, co to oznacza, podpowiadamy: każdy zawodnik miał na zegarze 13 minut na rozmyślania, a za każdy poprawny ruch dostawał dwusekundowy bonus. Jeśli więc obaj gracze wykonali po 60 ruchów, to partia trwała najwyżej pół godziny.

Pary pierwszej rundy kojarzył przypadek, któremu tylko trochę pomagał ranking, aby najlepsi nie musieli spotykać się przy szachownicy zbyt wcześnie. Później wpływ losu był stopniowo ograniczany – zawodnicy mający najwięcej punktów spotykali się przy stołach z najwyższymi numerami, najsłabsi przy stołach dwucyfrowych, a średniacy gdzieś po środku.

Stół lepszy od innych Szachownica numer jeden w każdym turnieju cieszy się zasłużonym prestiżem. Przy niej gra, teoretycznie, najsilniejsza para danej rundy. Wokół niej jest też najwięcej wolnego miejsca. Kiedy inni zawodnicy skończą swoje partie, chętnie obserwują grę lepszych od siebie.

Rafał Suchan, legitymujący się wśród wszystkich uczestników najwyższym rankingiem FIDE, zaczął turniej właśnie przy stole numer jeden, a potem rzadko przesiadał się do innych, najczęściej zmieniając tylko krzesła, bo – jak to w szachach – raz ma się ...