Strefa VIP: Klincz

Michał Szymański

Użyteczne – precyzował ospale – to znaczy opłacane sowicie przez społeczeństwo, z własnej i nieprzymuszonej członków społeczeństwa woli. Było w tym wszystkim nieco prowokacji. Wszak starszy kolega perorował wobec przyszłej filozofki, kulturoznawcy, młodej malarki i historyka literatury, więc osób w tym akurat kontekście zupełnie bezużytecznych, dozgonnie skazanych na społeczne pasożytnictwo. Ale za prowokacją kryła się realna groza pociemniająca sielskie mazurskie pejzaże. W powolnie roztaczanej wizji pieniądz decydował o wszystkim, dzielił ludzi na zbędnych i potrzebnych, wdzierał się w najintymniejsze zakamarki życia. Nie było już osób, byli płatnicy i pożyczkodawcy, nie było relacji, były transakcje. Ot – świat poddany totalnej władzy finansów.

Być może świat ten nie byłby tak przerażający, gdyby dało się mu sensownie i mądrze przeciwstawić. Tymczasem każdy kontrargument przebierał nas w ułańską czapkę, wtrącał w anachroniczną postawę arystokraty ducha, który zjawiskom tak przyziemnym i podejrzanym jak pieniądze nie zwykł poświęcać najmniejszej uwagi. Płynęliśmy więc w klinczu, unieruchomieni i przytrzaśnięci między pieniądzem zabsolutyzowanym a pieniądzem pomniejszonym dezynwolturą, unieważnionym ironią, która jest przecież bronią słabych i przegranych. Sunęliśmy mazurskim szlakiem, rozumiejąc coraz lepiej, że jesteśmy od lat w klinczu, moż...