Raport Specjalny Bezpieczeństwo: Placówki pod specjalnym nadzorem

Karol Jerzy Mórawski

To zasługa nie tylko najnowszych technologii zabezpieczeń, ale również restrykcyjnych wymogów prawnych dzięki którym bankowy „włam” staje się tyleż ryzykowny, co po prostu nieopłacalny.

Jak często polskie placówki bankowe padają ofiarą rabusiów? Każdego roku policyjne statystyki odnotowują pomiędzy 100 a 200 przypadków rozboju w bankowym oddziale; ujęty przez organa ścigania zostaje mniej więcej co drugi sprawca tego rodzaju czynów. Pewien wzrost tego rodzaju przestępczości przyniósł kryzys lat 2007- 2011; o ile w 2009 r. odnotowano na terenie całego kraju 126 napadów rabunkowych na banki, to w roku następnym zdarzyły się aż 192 tego rodzaju przypadki. Wraz z ustępowaniem zjawisk kryzysowych liczba rozbojów powróciła do wcześniejszych rozmiarów – w 2012 r. odnotowano jedynie 125 takich sytuacji. Warto jednak pamiętać, że policyjne statystyki pod pojęciem napadu na placówkę bankową uwzględniają również przestępstwa popełnione w agencjach i placówkach prowadzonych przez franczyzobiorców, w odniesieniu do których wymogi bezpieczeństwa są nierzadko niższe aniżeli w przypadku typowego bankowego oddziału. Właśnie takie punkty – jak również niewielkie oddziały dużych banków komercyjnych, zlokalizowane z reguły w niedużych miasteczkach gminnych – najczęściej padają ofiarą bandytów, co potwierdza choćby odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego na interpelację posła Krzysztofa Brejzy z dnia 31 grudnia 2010 r. „Sprawcy najczęściej wybierali na obiekt napadu placówki z 1-2-osobową obsługą kasjerską, w których pracownicy mieli bezpośredni dostęp do gotówki. Placówki te usytuowane były w aglomeracjach miejskich oraz nie posiadały ochrony osobowej i zabezpieczeń technicznych” – czytamy w dokumencie.

Człowiek + technika = bezpieczeństwo

Należyte zabezpieczenie placówek bankowych nie jest wyłącznie wewnętrzną sprawą poszczególnych instytucji finansowych. Art. 5 ust. 2 pkt 1 podpunkt c ustawy o ochronie osób i mienia klasyfikuje banki, a także przedsiębiorstwa wytwarzające, przechowujące bądź transportujące wartości pieniężne w znacznych ilościach – jako „obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa.” Również na podstawie ustawy o zarządzaniu kryzysowym instytucje finansowe – w tym sektor bankowy – uznane zostały za element infrastruktury krytycznej. Wynikają z tego określone obowiązki w zakresie zabezpieczenia i ochrony wskazanych w nich obiektów.

Zgodnie z ustawą o ochronie osób i mienia, kierownictwo obiek tów określonych w art. 5 ust. 2 – a wię...