Maciej Małek

Krajowa Rada Prokuratorów bez zbędnej zwłoki wyraziła zgodę na odwołanie prokurator nadzorującej postępowania w sprawie Amber Gold. I na tym można by skoczyć, gdyby nie fakt, że w tym samym czasie Krajowa Rada Sądownictwa rozpatrująca przypadek – określenie nieprzypadkowe – Prezesa Sądu Okręgowego w Gdańsku, odroczyła decyzję do 26 września, zapowiadając jednocześnie, że w razie pozytywnej decyzji, to jest negatywnej dla zainteresowanego, „poprosi pana sędziego na rozmowę”.

Kolejna rocznica podpisania Porozumień Sierpniowych, poprzedzona mniej lub bardziej gorszącymi wypowiedziami i gestami stała się okazją do gorzkiej refleksji. Co zostało z ducha tamtych dni? Co zostało z nauki Papieża Polaka, który tak przecież niedawno broniąc na gdańskiej Zaspie wartości i wolności przemawiał w imieniu milionów do sumień rządzących?

To symptomatyczne dla współczesności, że do strzelaniny opodal Empire State Building doszło w czasie, kiedy sędzia kończyła odczytywanie uzasadnienia wyroku w procesie Anders’a Breivik’a. Nikt nie naginał prawa wobec bezprecedensowego aktu przemocy.

Sprawa Amber Gold, gdzie modus operandi do złudzenia przypomina BKO t.j. Bezpieczną Kasę Oszczędności dowodzi jednego; chciwość jest dobra tylko tak długo, póki nie zakłóca zdolności oceny sytuacji. Prawda, że forma bardziej wyrafinowana, zaś język komunikacji marketingowej dostosowany do współczesnych kanonów skutecznej akwizycji.

Kiedy myślę Londyn 1948, kojarzę nie tylko Holenderkę Fanny Blankers-Koen, 30-letnią wówczas matkę, która zdobyła cztery złote medale – za100 m, 200 m, 800 m ppł. i sztafetę 4 x 100 m. To wtedy debiutowała na igrzyskach Syria, reprezentowana przez jednego zawodnika.

Kiedy w Kostrzynie nad Odrą – tym, za sprawą nieocenionego Jurka Owsiaka, polskim Woodstock, dziesiątki i setki tysięcy młodych ludzi śpiewało 100lat zaskoczonemu takim obrotem sprawy i wyraźnie uradowanemu -odpowiednio-Joachimowi Gauckowi i Bronisławowi Komorowskiemu, pomyślałem, że jest nadzieja dla wspólnej Europy. Europy wartości, solidarności, przyjaznej przybyszom i świadomej swoich korzeni.

Liczba naszych przegranych olimpijskich szans medalowych-tych faktycznych i tych życzeniowych – jest imponująca i odwrotnie proporcjonalna do niespodzianek In plus, bo za taką należy uznać srebrny medal naszej wystrzałowej dziewczyny.

Piszę w dniu ceremonii otwarcia Olimpiady w Londynie. Nasi chwalą warunki zakwaterowania i przyjęcie, choć wielu z nich ze względu na wymogi startowe, jak wioślarze, czy kolarze nie weźmie udziału w spektaklu autorstwa Danny’ego Boyla. Spektaklu jedynego w swoim rodzaju, bowiem obok 15 000 wolontariuszy uświetni go królowa Elżbieta II z księciem Filipem i sir Paul Mc Cartney z zespołem ” The Wanted”.

W kawiarni Czytelnika przy ulicy Wiejskiej w Warszawie bywałem w antraktach pomiędzy kolegium redakcyjnym pod 17-tką, a powrotem pod 11-tkę, gdzie vis a vis owego miejsca spotkań bohemy i nas zwykłych zjadaczy chleba pracowałem z górą dekadę. Szybka przekąska, przegląd prasy, czasem mały koniaczek i… do pracy. Niekiedy obserwowaliśmy bacznie okrągły stolik pod filarkiem w rogu Sali. To tam właśnie spotykali się każdego przedpołudnia Gustaw Holoubek, Andrzej Łapicki i Tadeusz Konwicki, do których niekiedy przysiadali się Janusz Morgenstern, zwany przez przyjaciół Kubą i inni luminarze kultury.

Kiedy zakończył się marsz górników na Madryt, na ulice wyszli pracownicy budżetówki. Wszyscy pytają o swoją przyszłość-tę życiową i zawodową. W odpowiedzi słyszą, że trzeba oszczędzać. Miliardowe kwoty, których wielkość zdaje się abstrakcją, to funkcja nierozważnych, niegospodarnych, nieuzasadnionych i nie mających pokrycia wydatków państwa.

Serena Williams na centralnym korcie Wimbledonu pokonała w finale żeńskiego singla Agnieszkę Radwańską. Raz jeszcze okazało się, że do zwycięstw potrzeba nie tylko determinacji i siły, ale charakteru. Nie znaczy to, że owego charakteru zabrakło Polce. Przeciwnie, zwłaszcza w drugim secie pokazała, że jej deklaracja, iż zrobi wszystko, by pokonać sławną rywalkę i zostać numerem jeden kobiecego rankingu, nie były rzucone na wiatr.

Kiedy piszę te słowa, wynik finałowego meczu Euro 2012 nie jest jeszcze znany, zatem wszystko jeszcze jest możliwe. Z pewnością tym razem nie będziemy mieli do czynienia z „piłkarskimi szachami”, bowiem w odróżnieniu od meczu Hiszpania-Włochy, kolejność alfabetyczna, w fazie grupowej, tym razem zwycięzca zostanie wyłoniony.

Od czasu, kiedy Ronald Reagan nawoływał „Panie Gorbaczow, niech Pan otworzy te drzwi”, nikt nie lekceważy wagi słów w polityce. Co więcej, przywróciły one wiarę, że jasne deklarowanie intencji przywraca sens temu wszystkiemu, co stanowi fundament budowy zaufania do polityków i instytucji demokratycznego państwa.

Mówią, że nadzieja umiera ostatnia. Dla tysięcy na wrocławskim stadionie i milionów przed telewizorami umarła z chwilą, kiedy Czesi strzelili bramkę, na zero jeden. Ich motywacją do pełnej determinacji gry w drugiej połowie spotkania, był wynik w Warszawie, który sprawiał, że tylko zwycięstwo dawało naszym południowym sąsiadom przepustkę do kolejnej fazy turnieju Euro 2012.

Ten okrzyk, czy raczej zaśpiew niósł się wczoraj donośnie na trybunach gdańskiego stadionu za sprawą kibiców hiszpańskich, a zwłaszcza irlandzkich. Przyjaźnie uśmiechnięci Irlandczycy pokazują czym może być sport. Sport traktowany jako okazja do dobrej zabawy, zawierania nowych przyjaźni, manifestowania dumy z barw narodowych.

Zanim pojawił się nieszczęsny sześciopak, określenie kotwice zarezerwowane było w publicystyce dla kwestii z obszaru makroekonomii, dyscypliny budżetowej etc. Skoro jednak rytm demokracji coraz częściej wyznacza czwarta władza i sondażownie, pomyślałem, że warto przyjrzeć się, co powoduje nie tylko zanik publicznego dyskursu, ale osłabienie instytucji demokratycznego państwa i spadek, już nie tyle popularności, ile zaufania do tychże – to zresztą najłagodniejsze określenia na opis stanu rzeczy, którego jesteśmy obserwatorami – tyleż bezradnymi, co biernymi. Właśnie – biernymi – jakże bowiem inaczej interpretować fakt, że 45 procent uprawnionych do głosowania nie bierze udziału w wyborach.

Sobotni finał piłkarskiej Ligi Mistrzów dostarczył wszystkiego tego, co czyni futbol, czy – jak wolą Amerykanie – soccer, najpopularniejszą z gier. Poza jednak dramaturgią samego widowiska zakończonego uniesieniem w górę pucharu przez bohaterów dnia – bramkarza Petra Cecha i napastnika Didier’a Drogb’ę, uderzyła mnie uwaga relacjonującego spotkanie Zbigniewa Bońka; kiedy kończy się mecz nie ma przeciwnika.

Jakież było zdziwienie potomków pierwszych osadników z Wilna w kanadyjskiej prowincji Ontario, kiedy dowiedzieli się od przybyszów ze starego kraju docierających tu po II-giej wojnie światowej, że ich pierwszy język, który tak pieczołowicie chronili i pielęgnowali jako spuściznę Ojców, w istocie rzeczy nie jest językiem polskim, lecz jego prastarą odmianą znaną jako gwara kaszubska.

Kiedy piszę te słowa wybory prezydenckie we Francji już trwają. Kiedy Państwo je przeczytacie będzie znany ich wynik, choć już teraz można z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że Pałac Elizejski będzie miał nowego lokatora. Hipokryzja i buta Sarkozy’ego z pewnością stanowią balast, lecz nie ulega kwestii, że poważniejsze brzemię stanowią wyzwania przed którymi stoi Francja.

Pomysły, by na ostatnie wydarzenia w Dniepropietrowsku reagować bojkotem Euro 2012 na Ukrainie przypominają mi terapię, którą klasyk zamknął w słowach „stłucz pan termometr, nie będzie gorączki”… Niezależnie bowiem od rzeczywistych intencji autorów tragicznych w skutkach detonacji, nie ulega kwestii, że sport stanowi okazję do wzajemnego poznania, otwarcia się na przybyszy, promocji kraju, wreszcie wszystkiego tego, co Zbigniew Boniek nazwał imprezą kulturalną, a kultura, czy jak mawiał Jerzy Waldorff muzyka, łagodzi obyczaje.