Maciej Małek

Andrzej Lepper, mimo że w ostatnich latach nieco zapomniany, pozostanie na trwałe nie tylko w pamięci wielu, lecz także w różnego rodzaju studiach opisujących fenomen jego kariery. Koniec tyleż dramatyczny, co zagadkowy, potwierdza tylko, że był postacią nietuzinkową wymykającą się jednoznacznym ocenom i nie sposób zaklasyfikować Go do jakiejkolwiek znanej nam grupy karier życiowych i zawodowych.

Jeszcze dwa dni temu generał dywizji, pilot Anatol Czaban odpowiadając na pytanie dziennikarza z niczym niezmąconym spokojem stwierdził, że nie zamierza składać wniosku o zwolnienie ze służby. Dziś jest już zdymisjonowanym asystentem Szefa Sztabu Generalnego.

Wczorajszy dzień na GPW przypominał przysłowiowy Sądny Dzień. Notowania, nawet niedawnych debiutantów w rodzaju JSW (spadek notowań o 6 proc.) – pikowały na łeb na szyję, z kolei kurs CHF, którego krzywa wzrostu przypomina hiperbolę, osiągnął w godzinach porannych poziom 3,72, by ustabilizować się na 3,70 PLN.

Wczorajsza konferencja prasowa w Moskwie stanowiła próbę odpowiedzi na ustalenia komisji ministra Jerzego Millera. Pan Morozow wypowiedział przy tej okazji wiele słów, lecz uderzające pozostaje zestawienie dwóch zwłaszcza sformułowań. „W polskim raporcie nie usłyszeliśmy niczego nowego” i „nie możemy pozostawić bez komentarza…, jesteśmy to winni opinii publicznej”. Tu nie ma miejsca na dowolne, czy tylko różne interpretacje. Sprzeczność jest taka, jak pomiędzy ogniem i wodą.

Radosław Sikorski wielokrotnie w przeszłości dawał publiczny wyraz swojej pasji polemicznej. Równie wyrazisty, co kontrowersyjny podkładał się po wielekroć zwłaszcza politycznym adwersarzom, niekiedy przez lapsusy językowe. Kiedy jednak się pisze choćby na twitterze, warto przeczytać, co puszcza się w sieć.

Miniony weekend, poza kolejnym już załamaniem pogody przyniósł chwilę zadumy i parę pytań, niestety pozostających bez odpowiedzi. Pierwsze dotyczy dymisji ministra Klicha. Brzmi prosto – dlaczego tak późno?! Drugie, osoby następcy – Tomasza Siemoniaka.

Zapowiadane na czwartkowy wieczór głosowanie nad planem redukcji wydatków publicznych w USA odroczono po raz kolejny. Mniejsza o to, że plan przygotowany pod kierunkiem Johna Boera, przywódcy Izby Reprezentantów Kongresu, nie uzyskał koniecznego poparcia w łonie samych Republikanów, zwłaszcza ich prawicowego, związanego z Tea Party, skrzydła.

Stwierdzenie, że ramy obrotu gospodarczego, zwłaszcza w odniesieniu do zasad regulujących podstawy, na jakich się dokonuje, określa w cywilizowanych społeczeństwach prawo trąci truizmem. Nader jednak często owe regulacje stanowią nie tyle wyraz racjonalnej troski o dobro wspólne, ile emanację woli politycznej aktualnej większości parlamentarnej.

Kiedy Trybunał Konstytucyjny usankcjonował pomysł na jednomandatowe okręgi wyborcze do Senatu, zaczęło się gorączkowe poszukiwanie osób rozpoznawalnych i z pewnym kapitałem zaufania społecznego, bądź chociażby sympatii. Takie kryteria spełniają z pewnością i Paweł Nastula, i Władysław Kozakiewicz.

Od dzisiaj zaczynamy odliczanie. Jeśli do drugiego sierpnia, a więc za tydzień nie dojdzie do porozumienia prezydenta USA z republikańską większością w Kongresie możemy mieć do czynienia z bankructwem najpotężniejszego mocarstwa świata.

Dwie odsłony norweskiej tragedii, najpierw w stolicy, potem na wyspie Utoya, gdzie przedstawiciele partyjnej młodzieżówki spotkali się ze swoimi liderami, po raz kolejny uświadomiły nam, że w zglobalizowanym świecie nikt nie jest do końca bezpieczny.

350 miliardów euro, to szacunkowa suma dotychczasowych zobowiązań Grecji. Efekt skali zostanie wzmocniony w postępie geometrycznym w miarę kolejnych pakietów pomocowych. Mówi się nawet o nowym planie Marshalla, co zapobiec ma rozszerzeniu kryzysu na Włochy i Hiszpanię.

Spolszczona wersja łacińskiego powiedzenia ma odniesienie do wczorajszej decyzji Trybunału Konstytucyjnego. Gwoli ścisłości przypomnijmy, podjętej przy pięciu zdaniach odrębnych, co w niczym nie narusza przejrzystości i klarowności orzeczenia. Głosowanie przez przedstawiciela – tak, głosowanie korespondencyjne – tak, bilbordy i spoty wyborcze – tak, wybory dwudniowe – nie.

W dyskurs na temat kampanii, w tym miejscu Czytelniku zastosuj przymiotnik wedle własnego uznania, włączyła się Państwowa Komisja Wyborcza. Za sprawą sędziego Kazimierza Czaplickiego – kierownika Krajowego Biura Wyborczego ustały spory, czy informacja to agitacja wyborcza, czy też nie.

W demokratycznym państwie prawa politycy – prawodawcy pokpiwają i z prawa, które stanowią i demokracji, która wyniosła ich ku wyżynom społecznym. Z jednej bowiem strony – nie czekając na orzeczenie – Trybunału Konstytucyjnego, „na wszelki wypadek” omijają prawo przyjęte głosami koalicji i części opozycji, z drugiej nawołują do merytorycznej debaty. W efekcie mamy, zamiast kampanii wyborczej, kampanię informacyjną.

Jarosław Kaczyński dołączył do wcale licznego grona polityków, którzy komunikują się z elektoratem za pośrednictwem bloga. Forma w dobie Internetu tyleż tania, co skuteczna. Kiedy jednak blog staje się narzędziem komunikacji pomiędzy politykami, musi to budzić wątpliwości co do faktycznych intencji, jak w przypadku listu Jarosława Kaczyńskiego.  Zwraca w nim uwagę Donalda Tuska na bezpieczeństwo żywnościowe, z dopłatami dla rolników w tle.