Bank i Klient: Bankomat, który mówi

Joanna Latuszek

Zgodnie z polskim Prawem budowlanym wszystkie budynki użyteczności publicznej, np. banki, wybudowane po 1995 r. muszą być dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Tymczasem ułatwienia dla osób z wadami słuchu, mowy i wzroku pojawiają się w Polsce tylko dzięki dobrej woli banków – ani przepisy unijne, ani polskie prawo nie obligują bowiem instytucji finansowych do działania. Sytuacji nie ułatwia też brak dokładnych danych o liczbie osób niesłyszących czy głuchoniemych. Szacuje się, że około 900 tys. osób ma poważny uszczerbek słuchu, a liczba głuchoniemych może się wahać od 45 do 50 tys. Najpełniejszymi danymi na temat osób z uszkodzonym narządem wzroku dysponuje Polski Związek Niewidomych (PZN), który pod koniec 2008 r. zrzeszał około 6,7 tys. osób. Prawdopodobnie około tysiąca osób z dysfunkcją wzroku nie jest zarejestrowanych w PZN. Jak widać, jest to wystarczająco duża grupa klientów, żeby odpowiednio skonstruowaną ofertą banki próbowały skłonić ich do korzystania ze swych usług.

Szwajcarski wzorzec

Problemy osób niewidomych dopiero dwa lata temu dostrzegły banki na Zachodzie Europy. Prekursorami w tej dziedzinie usług są Szwajcarzy. Klientów Credit Swiss od 2008 r. obsługują specjalnie wyszkoleni pracownicy. Wszelka korespondencja z osobami słabowidzącymi ma powiększoną czcionkę, a pisma dla niewidomych sporządzone są alfabetem Braille’a. Przygotowano dla nich 200 bankomatów „mówiących” w języku niemieckim, włoskim, francuskim i angielskim, które – jak pokazują statystyki – są wręcz oblegane przez niegdyś niedocenianą kategorię klientów. Funkcja mówienia uruchamia się wtedy, gdy do urządzenia podłączy się słuchawki.

Podobne ułatwienia stosują banki brytyjskie. Potrzeby osób słabowidzących uwzględniane są już na etapie planowania placówki. Stosowana jest kontrastowa kolorystyka i czytelne, duże napisy ułatwiają orientację. O krok dalej poszedł oddział banku Lipo w austriackim Linzu. To pierwszy austriacki ...