Autor: Anadrzej Lazarowicz

Współczesny świat przestał być miejscem, którym można się zachwycić. Coraz mniej w nim ludzi twórczych, coraz więcej odtwórczych; coraz mniej myślących, coraz więcej konsumentów. Znikają idealiści, rosną szeregi konformistów. Stał się bazarem, na którym handlować można wszystkim – ideami, stanowiskami, tytułami, golizną, sensacją, poglądami, ludźmi, wiarą, ba nawet śmiercią. Praktycznie nie istnieje już coś takiego, jak tabu, a przyzwoitość to raczej słownikowa definicja niż praktyka dnia powszedniego. A na dodatek handlarze głośno i natrętnie zachęcają do kupna ich i tylko ich towarów. Naprawdę można się w tym wszystkim pogubić.

Citius, altius, fortius – czyli szybciej, wyżej, silniej (choć znacznie częściej, a niestety opacznie mówi się: szybciej, wyżej, dalej) to dewiza igrzysk olimpijskich przyjęta przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski w roku 1913. Odnoszę wszakże wrażenie, że współczesny człowiek przejął się nią aż zanadto i na dodatek pojmuje opacznie.

Polacy zawsze słynęli z odwagi. I z patriotyzmu. Z tym drugim nieco dziś gorzej, za to odważnych na szczęście nie brakuje. Zwłaszcza publicznie, bo o odwadze cywilnej wiele dobrego powiedzieć się nie da.

Czasy kiedy poeci kłaniali się rosyjskiej rewolucji czapką do ziemi szczęśliwie minęły. Między Bogiem zresztą a prawdą wcale nie jestem taki pewien, czy owa rewolucja czapkowania oczekiwała. Wszak, przynajmniej w założeniach, ludzie mieli po niej być równi.

Im dłużej żyję na tym świecie, tym bardziej się przekonuję, że wielu współczesnych przypomina średniowiecznych rycerzy. Nie żeby jakieś technologiczne zacofanie – a broń Boże. Tablety i smartfony to dla nich bułka z masłem. Nie żeby przewaga ducha nad materią – wręcz przeciwnie. Uważają, że im więcej się ma, tym bardziej się jest. Nie żeby wierność ideałom – a po co.