Bank i Klient: Banki bez granic czyli wybrane aspekty transgranicznego połączenia banku krajowego z instytucją kredytową

Anna Jóźwicka

Możliwość połączenia banku z instytucją kredytową wynika wprost z art. 124 ust. 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (dalej Prawo bankowe), zgodnie z którym bank może połączyć się tylko z innym bankiem albo instytucją kredytową po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego – KNF (pod pojęciem „instytucji kredytowej” Prawo bankowe nakazuje rozumieć podmiot mający swoją siedzibę za granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej, prowadzący we własnym imieniu i na własny rachunek, na podstawie zezwolenia właściwych władz nadzorczych, działalność polegającą na przyjmowaniu depozytów lub innych środków powierzonych pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym i udzielaniu kredytów lub na wydawaniu pieniądza elektronicznego).

Wart odnotowania jest fakt, że art. 124 ust. 1 w powyższym brzmieniu obowiązuje od 14 sierpnia 2010 r. Do tego dnia powołany przepis stanowił o możliwości połączenia banku tylko z innym bankiem; innymi słowy, Prawo bankowe nie przewidywało wprost możliwości przeprowadzenia procesu łączeniowego z udziałem banku krajowego i instytucji kredytowej. Tymczasem możliwość połączenia banku krajowego z instytucją kredytową była, jeszcze przed nadaniem art. 124 ust. 1 Prawa bankowego cytowanego wyżej brzmienia, wywodzona przez przedstawicieli doktryny zasadniczo z – obowiązujących od 20 czerwca 2008 r. – przepisów Ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (k.s.h.) w przedmiocie transgranicznego łączenia się spółek kapitałowych. Precedensową decyzję w tym zakresie wydała w 29 października 2009 r. (a więc jeszcze przed nadaniem art. 124 ust. 1 Prawa bankowego obowiązującego do dziś brzmienia) KNF, jednogłośnie zezwalając na połączenie Cetelem Bank S.A. z Sygma Banque S.A. (instytucją kredytową z siedzibą w Paryżu) poprzez przeniesienie majątku Cetelem Bank S.A. na Sygma Banque S.A. Tym samym KNF uznała za dopuszczalne dokonanie transgranicznego połączenia banku krajowego z instytucją kredytową, pomimo iż przepisy Prawa bankowego w ówczesnym brzmieniu takiej możliwości nie przewidywały. Analiza treści art. 124 Prawa bankowego (tj. jedynego przepisu Prawa bankowego w przedmiocie połączeń z udziałem banków) może prowadzić do wniosku, że zawarte w Prawie bankowym regulacje odnoszące się do połączenia banku krajowego z instytucją kredytową są bardzo lakoniczne. Wskazują one bowiem jedynie na okoliczności, w których KNF odmawia wydania zezwolenia na takie połączenie (w myśl art. 124 ust. 2 Prawa bankowego odmowa ta następuje, jeżeli połączenie prowadziłoby do naruszenia przepisów prawa, interesów klientów banku biorącego udział w połączeniu lub zagrażałoby bezpieczeństwu środków gromadzonych w tym banku); zawierają również bardzo ogólne wskazówki, w jaki sposób należy przeprowadzić połączenie przez przejęcie (tzw. ...