Autor: MA

Zanim pojawił się nieszczęsny sześciopak, określenie kotwice zarezerwowane było w publicystyce dla kwestii z obszaru makroekonomii, dyscypliny budżetowej etc. Skoro jednak rytm demokracji coraz częściej wyznacza czwarta władza i sondażownie, pomyślałem, że warto przyjrzeć się, co powoduje nie tylko zanik publicznego dyskursu, ale osłabienie instytucji demokratycznego państwa i spadek, już nie tyle popularności, ile zaufania do tychże – to zresztą najłagodniejsze określenia na opis stanu rzeczy, którego jesteśmy obserwatorami – tyleż bezradnymi, co biernymi. Właśnie – biernymi – jakże bowiem inaczej interpretować fakt, że 45 procent uprawnionych do głosowania nie bierze udziału w wyborach.

Sobotni finał piłkarskiej Ligi Mistrzów dostarczył wszystkiego tego, co czyni futbol, czy – jak wolą Amerykanie – soccer, najpopularniejszą z gier. Poza jednak dramaturgią samego widowiska zakończonego uniesieniem w górę pucharu przez bohaterów dnia – bramkarza Petra Cecha i napastnika Didier’a Drogb’ę, uderzyła mnie uwaga relacjonującego spotkanie Zbigniewa Bońka; kiedy kończy się mecz nie ma przeciwnika.

Jakież było zdziwienie potomków pierwszych osadników z Wilna w kanadyjskiej prowincji Ontario, kiedy dowiedzieli się od przybyszów ze starego kraju docierających tu po II-giej wojnie światowej, że ich pierwszy język, który tak pieczołowicie chronili i pielęgnowali jako spuściznę Ojców, w istocie rzeczy nie jest językiem polskim, lecz jego prastarą odmianą znaną jako gwara kaszubska.

Kiedy piszę te słowa wybory prezydenckie we Francji już trwają. Kiedy Państwo je przeczytacie będzie znany ich wynik, choć już teraz można z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że Pałac Elizejski będzie miał nowego lokatora. Hipokryzja i buta Sarkozy’ego z pewnością stanowią balast, lecz nie ulega kwestii, że poważniejsze brzemię stanowią wyzwania przed którymi stoi Francja.

Pomysły, by na ostatnie wydarzenia w Dniepropietrowsku reagować bojkotem Euro 2012 na Ukrainie przypominają mi terapię, którą klasyk zamknął w słowach „stłucz pan termometr, nie będzie gorączki”… Niezależnie bowiem od rzeczywistych intencji autorów tragicznych w skutkach detonacji, nie ulega kwestii, że sport stanowi okazję do wzajemnego poznania, otwarcia się na przybyszy, promocji kraju, wreszcie wszystkiego tego, co Zbigniew Boniek nazwał imprezą kulturalną, a kultura, czy jak mawiał Jerzy Waldorff muzyka, łagodzi obyczaje.

Mobilizacja opinii wokół sytuacji z założenia fałszywych, daje niekiedy zaskakujące efekty. Tak było z sobotnim marszem w obronie, czego – nie do końca wiadomo. Skoro bowiem biskup ordynariusz diecezji drohiczyńskiej przemawia do zebranych w Warszawie wskazując na rzekomą niechęć władzy do wszystkiego co patriotyczne, a nawet na zagrożenie narodowych dążeń i aspiracji, to zastanawiam się, o jakich faktach mój biskup wie, oraz dlaczego je przeoczyłem.

Świętym prawem opozycji jest krytykować rząd w każdej sprawie i o każdej porze. To prosta konsekwencja faktu pozostawania w opozycji właśnie. Pomysł, by siłami większości parlamentarnej, a więc przy udziale politycznego zaplecza rządu przegłosować donos na tenże rząd do obcego mocarstwa, jest nie tyle naiwny ile piramidalnie głupi.

Piszę te słowa w dniu szczególnym – Dniu Męki Pańskiej. To czas sprzyjający refleksji nad sprawami małymi i dużymi, wreszcie nad sobą samym. Zanim więc zabrzmi radosne Alleluja zastanówmy się ile w codziennej krzątaninie nas samych, ile jasnych dążeń i celów, z którymi identyfikuje się wspólnota. Zbawiciel umarł na krzyżu w imię miłości do człowieka.