Zagranica: Nadchodzi czas reform (cz.1)

Jan M. Fijor

Świadczy o tym chociażby wzrost popularności kongresmana libertarianina Rona Paula, jedynego polityka, który zdaje sobie sprawę z tego, że bez likwidacji systemu rezerw cząstkowych, przywrócenia standardu złota, a zwłaszcza odejścia od retoryki państwa opiekuńczego, Stanom Zjednoczonym, a za nimi reszcie świata, grozi totalny krach. Z racji czysto dokumentacyjnych odnotujmy tylko, że w przeprowadzonych pod koniec lutego br. „próbnych” wyborach kandydata Partii Republikańskiej na kolejnego prezydenta, zdobył on aż 32 proc. głosów, drugi był Matt Romney (21 proc.), pozostali otrzymali po 3-5 proc.

Dobrze, czyli źle

Dwóch lat potrzebował wskaźnik giełdy nowojorskiej, Dow Jones Industrial Average, by – po spadku z poziomu 14 000 punktów jesienią 2007 r. – ponownie pokonać granicę 10 000 punktów, którą uznano za koniec trendu spadkowego. I rzeczywiście, ostatni kwartał ub. roku to w Stanach Zjednoczonych rozwój w tempie pok. 6 proc., nienotowany od początku millenium. Zapowiadało się więc byczo. Bank inwestycyjny Goldman Sachs wypłacił swoim bankierom rekordowe bonusy świąteczne. Większość banków odnotowała zyski. Nawet Citi Bank. Nawet przemysł motoryzacyjny. Po ostatnim rekordowym spadku cen z lata ub. roku jesienią 2009 r. na rynku nieruchomości zaczął się ruch. Odtrąbiono koniec kryzysu. Pakiety stymulujące, najpierw Busha, potem Obamy, obudziły kolosa – wołała Nancy Pelosi, szefowa rządzącej większości demokratycznej. Jeszcze żeby tylko bezrobocie zaczęło spadać – marzył prezydent Obama. Ale nie spadało. I co? Jeśli jest tak dobrze, to dlaczego prezydenckie notowania spadają na łeb na szyję? Giełda wchodzi wprawdzie w fazę byka, ale w tym samym czasie ospałe przez ostatni rok złoto zbliża się ponownie do rekordowej granicy 1100 dolarów za uncję. Bezrobocie – mimo kreatywnej księgowości i trików propagandowych – przekroczyło magiczną barierę 10 proc. Nawet Alan Greenspan przyznaje, że stymulowanie gospodarki nie działa. Dolar po chwilowych wzrostach znów traci na wartości. Wprawdzie ostatnio poprawiły się notowania dolara w stosunku do euro, ale to tylko zasługa euro osłabionego groźbą niewypłacalności Grecji, Hiszpanii, Włoch i Portugalii. Groźba dwucyfrowej inflacji wydaje się być w USA coraz wyraźniejsza. Spada aktywność rynku nieruchomości, który w lutym 2010 r. osiągnął najniższy poziom od ponad 35 lat. Spada produkcja przemysłowa, a straty notują nawet takie pewniaki, jak Microsoft i MacDonald’s. Na domiar złego, Amerykanów czeka drastyczna podwyżka podatków, a także upaństwowienie służby zdrowia. Wygląda na to, że już pod koniec jesieni 2010 r. może rozpocząć się kolejna recesja, kto wie czy nie gorsza od ostatniej. Tym razem pęknie bańka niespłacanych kredytów hipotecznych, za któ...