Wydarzenia i Opinie | Felieton | Zapoznana cnota

Andrzej Lazarowicz

W zalewie „świątecznych komedii romantycznych„, jakoś nie zaobserwowałem (może nie miałem szczęścia), by w którejś z nich – a gros kończyło się ślubem – padły słowa: „biorę sobie ciebie za żonę (męża) i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską”. Czyżby dzisiaj przestały się już liczyć, czy też współczesność obawia się przysiąg? A może chodzi jeszcze o coś innego…

„Przyrzekając wierność, musimy być świadomi, że chodzi o to, iż może istnieć tylko jedna, jedyna taka osoba, z którą mamy niepodzielnie przeżywać świat naszych najtajniejszych myśli, do niej kierować najintymniejsze uczucia, z nią dzielić mnóstwo spraw, codziennych działań” – zauważa Aleksandra Cichosz (cyt. za: http://mateusz.pl/rodzina/mpp/mpp06.htm). Czyli być lojalni we wszystkim, na nic się nie oglądając.

Uczciwość małżeńska z kolei to – zdaniem Cichosz „empatia, czyli współodczuwanie. Nie chodzi tu jednak wyłącznie o to, aby współmałżonek solidaryzował się z nami wobec innych osób, lecz aby całym swoim sercem działał dla dobra wspólnoty. (…) Mamy więc uczciwie postępować tak, aby dobro i szczęście naszej żony czy naszego męża było celem nadrzędnym wszelkich naszych poczynań„. A szerzej nie ...