Edukacja kadr instytucji finansowych: Uczciwość i szczerość w wystąpieniach publicznych i szkoleniach

Podobno trzeba urodzić się z „tym czymś”, żeby występować przed ludźmi. Większość z nas zjada trema.

Rzeczywiście, wśród tych, którzy na samą myśl o wystąpieniu publicznym reagują gęsią skórką, pokutuje przekonanie, że umiejętność przeprowadzenia dobrej prezentacji jest albo sprawą „dobrych genów”, albo kilku wczesnych lat dzieciństwa. To przekonanie nie jest zresztą ich największym problemem; gorzej, że wiele osób uważa, iż nie sposób czegoś z tym zrobić. Ja nie znam żadnych badań potwierdzających zasadność tego przekonania.

Skąd zatem to przekonanie, że decydują talent i wrodzone cechy?

Ponieważ rzeczywiście spotyka się ludzi, którzy reprezentują wyższy poziom zdolności komunikacyjnych. Najprawdopodobniej jest to kwestia naturalnych predyspozycji (typ osobowości) i pozytywnego procesu socjalizacyjnego w dzieciństwie, nastawionego na poważne, dwustronne traktowanie komunikatów wysyłanych przez i do dzieci. Dzięki temu maluchy uczą się, że komunikacja ma istotną wartość, a w związku z tym zaczynają jej używać. Oczekują odpowiedzi na wysłane komunikaty i same starają się na nie odpowiadać. W życiu dorosłym szalenie ułatwia im to nawiązywanie kontaktów. Robią to w sposób naturalny i zwykle zupełnie nieświadomy.

Z tego wynika, że osoby mające uprzedzenia do wystąpień publicznych mają jednak trochę racji.

Może odrobinę. Ale gdyby nawet autoprezentacja była kwestią genów, to znam mnóstwo przykładów potwierdzających, że występowania przed publicznością można nauczyć się „od zera”. Jestem głęboko przekonany, że „złe geny” nie są żadną barierą, a wysiłek włożony w szkolenie skutkuje rozwinięciem brakujących umiejętności.

Co jeszcze jest potrzebne?

Aby odnieść sukces, konieczne jest spełnienie minimum dwóch warunków. Trzeba włożyć odpowiednio duż...