Rynek finansowy: Senat w obronie ludu pracującego

Krystian Michalski

Senacka komisja praw człowieka zajęła się petycją w sprawie podjęcia inicjatywy ustawodawczej dotyczącej zmiany ustawy z 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej. Chodzi o doprecyzowanie (a tak naprawdę powiększenie) możliwości rezygnacji z tzw. polisolokat. Pierwsze posiedzenie w tej sprawie odbyło się 17 października 2017 r. Senatorowie zdecydowali wówczas, że potrzebują wsparcia Ministerstwa Finansów i innych instytucji i zwróciła się z prośbą o opinie na temat postulatów petycyjnych. Przedmiotem jest wniosek o ochronę klientów, którzy zawarli niekorzystne umowy wcześniej, a przez to utracili lub wciąż mogą utracić swoje oszczędności. Zdaniem autora petycji szacuje się bowiem, że klienci banków i instytucji ubezpieczeniowych ulokowali w tym toksycznym instrumencie finansowym około 50 mld zł.

„Całe ryzyko zostało w nich przerzucone na nabywcę produktu, a podkreślić należy, że stosowane przez towarzystwa zapisy stanowią w tym zakresie niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 3851 k.c. Co gorsza, działanie tych instytucji było możliwe dzięki pełnej bierności Komisji Nadzoru Finansowego, która jako instytucja nadzorująca rynek finansowy i podmioty na nim działające nie reagowała w sytuacji, kiedy banki i firmy ubezpieczeniowe reklamowały tzw. polisolokaty i namawiały Polaków do „utopienia” w nich swoich oszczędności” – czytamy w petycji. Zdaniem jej autora, KNF czyniła to w sposób absolutnie świadomy. Wprawdzie kłóci się to nieco z faktami, bo prezes UKNF wszczął postępowania przeciwko towarzystwom ubezpieczeniowym, co doprowadziło nawet do ograniczenia pobieranych opłat likwidacyjnych. Ale problemem jest to, że opłata taka – podobnie jak inne części składowe wyszczególnione w umowach – w ogóle jest pobierana. Trudno się dziwić, że KNF w obecnej sytuacji uchyla się od wszelkich komentarzy na ten temat.

Obrońcy chciwości?

Nie da się ukryć, że instytucje finansowe w kwestii polisolokat ...