Raport specjalny Bancassurance: UFK na dziejowym zakręcie

Jerzy Majka

Ten akt prawny, który – z pewnymi wyjątkami – obowiązywać zaczął wraz z początkiem 2016 r. to już trzecia na przestrzeni ostatniego ćwierćwiecza gruntowna zmiana reguł na rynku ubezpieczeniowym. Pierwszą w realiach gospodarki rynkowej ustawę o działalności ubezpieczeniowej parlament przyjął 28 lipca 1990 r. Wraz z początkiem nowego tysiąclecia rozpoczęły się prace nad nowym zbiorem aktów prawnych, w kompleksowy sposób regulujących sytuację na polskim rynku ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym. Efektem tych prac był uchwalony przez Sejm 23 maja 2003 r. pakiet trzech ustaw:

• o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej,
• o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych,
• o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

{module BanerB1}

Nie tylko Solvency II

Główną przesłanką dla dokonania gruntownej zmiany pierwszego z wymienionych aktów prawnych była implementacja Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/138/WE w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej – Wypłacalność II. Nowelizacja prawa ubezpieczeniowego nie ograniczyła się jednak do uczynienia zadość unijnym wymogom. Autorzy projektu deklarowali również konieczność wzmocnienia pozycji ubezpieczonych, w szczególności w przypadku umów ubezpieczenia na cudzy rachunek i polis na życie o charakterze inwestycyjnym, również z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązania w sporej części stanowią transpozycję zapisów umieszczonych uprzednio w Rekomendacji U oraz wytycznych KNF dotyczących dystrybucji ubezpieczeń w pozostałych kanałach.

Legislator szczegółowo określił zakres informacji, które zakład ubezpieczeń jest obowiązany przekazać klientowi przed zawarciem umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Informacje te mają być przedstawione w sposób czytelny i zrozumiały oraz przekazane ubezpieczonemu na piśmie lub innym trwałym nośniku. Warunkiem zakupu produktu inwestycyjnego jest także przeprowadzenie analizy potrzeb ubezpieczającego lub ubezpieczonego; jej celem ma być precyzyjne dobranie oferty odpowiadającej potrzebom i oczekiwaniom klienta. Rozwiązaniem wywodzącym się z Rekomendacji U i wytycznych jest również zakaz pobierania wynagrodzenia tudzież innych korzyści związanych z oferowaniem ubezpieczeń przez ubezpieczającego działającego na cudzy rachunek, szczególnie w przypadku polis sprzedawanych w systemie grupowym. Ustawodawca dopuścił wprawdzie możliwość pokrywania kosztów składki przez ubezpieczonego, jednakże jest to możliwe tylko w przypadku wyrażenia przezeń stosownej zgody. Regulacja ta nie znajduje zastosowania jedynie do polis grupowych obejmujących pracowników, ich rodziny oraz członków organizacji pozarządowych, samorządów branżowych i związków zawodowych.

{module BanerB2}

Prowizja na raty

Nowe przepisy określiły również zasady odstępowania ...