Opinie: Fakelzugiem po Warszawie. Czyli czego bała się moja prababka?

Krzysztof Mika

Mąż był dość wysokim urzędnikiem Kolei Warszawsko-Wileńskiej – jego zegarek służbowy mam do dziś – chodzi! Mam też ów krzyżyk żałoby narodowej. Prababka kojarzy mi się z koronkami, kapeluszem i mieszkaniem na rogu Chmielnej i Żelaznej, przed wojną „dobrej dzielnicy”, a po wojnie już „Dzikim Warszawskim Zachodzie” – pamiętacie Hłaskę i Tyrmanda. Duże wielopokojowe mieszkanie zostało zasiedlone kwaterunkowymi lokatorami. Prababka nie miała nic przeciwko temu – ludzie potracili mieszkania w trakcie wojny. Urocza pani, zawsze w kapeluszu (przyzwoita pani nie wychodziła na ulicę z odkrytą głową!), z pokorą znosiła powojenną rzeczywistość, pozostając wierną wierze i lewicowym poglądom. Często ją odwiedzałem po szkole, mieszkałem niedaleko, na Ochocie. Dokarmiała z groszowej emerytury. Skromne posiłki podane elegancko i piękne srebrne sztućce z monogramami – tyle pozostało z dobytku po wojnie – tylko jedno nakrycie! Jest w rodzinie do dziś.

Prababka miała różne powiedzonka, bon moty. ­Jeden pamiętam do ...