Konsolidacja w grupie Rabobanku: Husaria pod chorągwią wielkiego rabobanku

Rabobank to największa w Holandii instytucja finansowa z 10 mln klientów i 40-proc. udziałem w rynku detalicznym. Grupa obsługuje 25 proc. kredytów dla przedsiębiorstw oraz 90 proc. agrobiznesu. Od 25 lat aktywa Rabobanku wzrastają co roku średnio o 10 proc., a w najbardziej prestiżowych rankingach jest on uznawany za szósty najbezpieczniejszy bank na świecie. Fundusze własne Grupy Rabobank wynoszą ponad 39 mld euro, dla pozyskania kapitału centrala Rabobank emituje bezterminowe obligacje podporządkowane (trust preferred securities) oraz specjalne certyfikaty członkowskie.

Reguła martwej ręki

Banki lokalne Rabobank nie powstały, wykorzystując kapitały udziałowe swoich członków. Spółdzielcy nie są więc udziałowcami, a ich prawa właścicielskie i siła głosów opierają się jedynie na opłaceniu składki członkowskiej. Banki lokalne nie przeznaczają zysków na dywidendę, cała nadwyżka jest dopisywana do funduszu zasobowego, co systematycznie wzmacnia kapitały skonsolidowanej grupy.

Podstawą do założenia spółdzielni kredytowej jest w Holandii wyłącznie prawo spółdzielcze. Prawo korporacyjne redukuje odpowiedzialność do kapitału udziałowego, natomiast prawo spółdzielcze nie obejmuje takiego ograniczenia. Dla zapewnienia stabilności finansowej banku spółdzielczego kredytobiorcy byli zobowiązani do bycia jego członkami, a w konsekwencji wspólnie i zarazem każdy z osobna odpowiadali za wszystkie zobowiązania banku. Pożyczający stanowili w ten sposób wystarczającą gwarancję bezpieczeństwa środków depozytariuszy.

Nieograniczona odpowiedzialność członków oraz fundusze gromadzone z zysków przez długie lata były jedynymi źródłami kapitału grupy Rabobank. Fundusze te są uważane za nienaruszalne i podlegają tzw. regule martwej ręki. W sytuacji, gdy bank lokalny uległby likwidacji, środki nie mogłyby zostać przekazane na rzecz członków. Nie istnieje zatem jakakolwiek zachęta do wyprowadzania funduszy z banków spółdzielczych.