Opinie: Koniec globalnej stymulacji?

Marek Rogalski

Wprawdzie później, podczas oficjalnej konferencji prasowej po posiedzeniu ECB, Mario Draghi nawet kilkukrotnie powtarzał, że spekulacje związane z tzw. procesem wyjścia z ultraluźnej polityki monetarnej są stanowczo zbyt wczesne, a bank centralny jest zdeterminowany zrealizować cel, jakim jest dojście inflacji CPI do 2%, to jednak oczywiste staje się, że jesteśmy znacznie bliżej potencjalnych zmian, niż można to sądzić. Dlaczego? Bo rynki finansowe ze znacznym zapasem czasowym zaczynają dyskontować pewne zmiany. Jeżeli Draghi twierdzi, że inflacja może osiągnąć cel na przełomie 2018/19, to oczywiste staje się, że program stymulacyjny powinien być redukowany wcześniej – chyba że świadomie godzimy się na tzw. przestrzelenie celu inflacyjnego i ogromne ryzyka z tym związane. Tym samym wydaje się, że potencjalne ruchy mogą zostać podjęte już po posiedzeniu w marcu 2017 r.

Na razie w grudniu br. rynki spodziewają się, że ECB wydłuży w czasie obecny program QE wart 80 mld euro miesięcznie o kilka miesięcy (do końca 2017 r.), a także dokona w nich technicznych zmian, tak aby polityka ECB mogła być realizowana (ostatnio coraz więcej aktywów zaczyna być poza zasięgiem zakupów banku, gdyż są limitowane chociażby odniesieniem rentowności obligacji do poziomu stopy depozytowej, która wynosi obecnie -0,4%). Wydaje się jednak, że zniesienie tego ograniczenia byłoby zbyt ryzykowne, gdyż mogłoby doprowadzić do jeszcze większych wypaczeń na rynku długu, zwiększając ryzyko poważniejszych perturbacji w momencie inicjowania tzw. polityki wyjścia. Inna sprawa, że w samym ECB niemiecki, krytyczny głos zacząłby zyskiwać coraz większy posłuch. Zresztą można odnieść wrażenie, że Draghi stosuje ...