Gospodarka: Kydland, Prescott i Polska

Maria Dunin-Wąsowicz

Świat Zachodu musi zapomnieć o łatwym powrocie do czasów wzrostu, dobrobytu i stabilności. Wielkie prosperity nie pojawi się, zaś w USA i UE będzie królować słaby wzrost na pograniczu stagnacji oraz niska inflacja na spółkę z deflacją. Bezpośrednią przyczyną takich prognoz są spadki stóp procentowych poniżej naturalnego poziomu rynkowego. O poprawę tym trudniej, że sytuacja polityczna na świecie jest zła. Narastające zawirowania na Bliskim Wschodzie, Północy Afryki, na południu i wschodzie Europy będą w najbliższych latach silnym hamulcem dla odważnych decyzji gospodarczych, które – jak w starym anonsie o pracy – należy uruchomić od zaraz. Czy jest to możliwe? W jaki sposób myśleć o czynnikach wzrostu?

Problem prognoz

Odpowiedź na pytania warto zacząć od wskazania potencjalnych źródeł generowania wzrostu. W obecnej sytuacji instytucje finansowe, w tym przypadku mowa o MFW, zaliczają do nich – obok zmiany polityki monetarnej w kierunku podwyższenia stop procentowych – zwiększanie inwestycji infrastrukturalnych w części gospodarek, w innych – wdrażanie reform strukturalnych. Zakłada się, że wskazane typy działań, lub ich kombinacja, powinny przynieść nie tylko wzrost, ale stabilizowanie inflacji na wyższym poziomie, stymulując jednocześnie ...